เธอไม่พูดกับฉันอีกแล้ว...
.
เธอกำลังเก็บของออกจากห้อง...
.
ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
แม้ว่าจะอยู่ใกล้แค่ไหน
ยืนตะโกนคำว่า “รัก” ดังแค่ไหน
เธอก็คงจะไปอยู่ดี...

น่าขำนะ...เธออยู่ตรงหน้าเราแท้ๆ
เรายังไม่โอกาสที่จะเข้าไปกอดเธอเลย

ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะบอกลา...
หรือแม้กระทั่งบอกรัก...

ลาก่อนนะเธอ...
พึมพำกับตัวเองในตอนที่เธอกำลังเดินจากไป

พอแล้วแหละตัวเรา...
คงยื้อเธอไม่ไหวแล้ว...
เหนื่อยมากแล้ว
พักซะบ้างนะ...
.
.
“ตัวเรา”