ในห้องอันคับแคบและมืดสลัวนั้นมีใครคนหนึ่งนอนแนบกับพื้นอย่างสงบนิ่ง  สายตานั้นจดจ้องยังเฟรมที่ถูกเขียนอย่างลวกๆบนพื้นห้อง  ร่างนั้นไม่ขยับ แม้ว่าพื้นห้องนั้นจะเย็นเยือกแค่ไหน  กลิ่นสีน้ำมันนั้นคะคลุ้งไปทั่ว แทรกอยู่ในมวลอากาศ เส้นผม เสื้อผ้า และฝังลึกอยู่ในประสาท

ดวงตาของเธอสงบนิ่งเช่นเดียวกับร่างกาย  ราวกับว่าเธอพร้อมจะปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่แห่งนี้  ทว่าสิ่งที่ดังแทรกผ่านทำลายความเงียบมานั้นคือชนวนบางอย่างในหัวของเธอ

'ถ้าสักวันเธอตายไปล่ะ'  คำพูดนั้นช่างก้องกังวาล

'ความตายจะทำให้เธอตายไปจริงๆรึ?  ความตายจะพรากเธอไปได้งั้นหรอ?'

'เธอจะตายจริงๆงั้นหรือ'

---

ท่ามกลางฝูงชนที่มุงดูภาพเขียนดอกไม้อันงดงามบนผนัง  ฉันได้แต่นั่งทิ้งตัวบนม้านั่งแล้วมองภาพเดียวกันกับพวกเขาจากระยะไกล

มันเป็นดอกไม้สีขาวที่เบ่งบานอย่างงดงาม ปราศจากตำหนิและการร่วงโรย  และตอนนั้นฉันก็หวนนึกถึงสิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในความทรงจำ...




เคยมีใครพูดหรือเปล่าว่าคนหรือสิ่งของในภาพถ่ายนั้นไม่มีวันตาย มันจะถูกบันทึกไว้ ณ ช่วงเวลานั้นอย่างแท้จริง ทั้งวันเวลา สถานที่ และภาพลักษณ์ มันช่างซื่อตรงและไม่เปลี่ยนแปลง

ถ้าคุณเคยได้ยินและคิดว่ามันดูเพ้อฝัน  สำหรับภาพวาดแล้วมันคงเป็นฝันที่เลือนลางและฟุ้งซ่านกว่าก็ได้

ภาพวาดไม่ได้สร้างจากเพียงสิ่งที่ตาเห็น มันสร้างขึ้นจากจิตใจ เจตนา อารมณ์ ความเข้าใจ บรรยากาศ และความรู้สึก  สร้างขึ้นจากทักษะที่แตกต่างกันของผู้วาด สร้างขึ้นจากวินาทีที่ความรู้สึกหลงใหลที่มีต่อการวาดนั้นมาบรรจบกับเจตนา

มีคนรู้จักของฉันพูดเอาไว้ว่า  "ลำพังมนุษย์ไม่มีทางวาดภาพให้เหมือนภาพถ่ายได้หรอก"