เธอทั้งนั้น
เพราะบางครั้งความรักก็มาโดยไม่ทันตั้งตัว
เพราะบางครั้งการกล่าวแค่สวัสดี ก็ดันยาก
และเพราะบางครั้งหน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดูก็เกิดขึ้น

—เพราะเธอทั้งนั้น

---

1.

อันยูจินไม่ใช่คนที่เพิกเฉยต่อเรื่องรักๆ แต่เป็นเพราะ ณ ตอนนี้ หัวใจดวงนี้ยังไม่เคยเกิดความรู้สึกให้กับใครที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตต่างหาก และด้วยความที่ไม่รีบร้อนอะไรเธอจึงใช้ชีวิตในวัยสิบเจ็ดปีอย่างแสนจะธรรมดาตามแบบของนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสอง 

กิจวัตรประจำวันของยูจินคือการตื่นนอนไปเรียน เมื่อตกเย็นก็แวะเรียนพิเศษ ซึ่งมีทั้งคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ในวันจันทร์ พุธ ศุกร์ อีกทั้งยังเรียนวาดรูปในวัน อังคาร และพฤหัส, เมื่อจบการเรียนเสริมเธอก็ตรงกลับบ้านทันที ไม่เคยเถลไถล ไม่ค่อยได้เที่ยวจนเพื่อนทุกคนล้วนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่ายูจินใช้ชีวิตวัยรุ่นได้อย่างน่าเบื่อ


ทว่าวันหนึ่งในฤดูฝน บางสิ่งก็ได้แปรเปลี่ยนไป


.
.
.


ความจริงที่ว่าอันยูจินเกลียดการวาดรูปนั้นทุกคนล้วนทราบดี แต่คะแนนเอบวกก็ปรากฏอยู่บนงานของเธอทุกชิ้น ไม่ว่าจะที่โรงเรียนหรือที่สถาบันสอนพิเศษก็ตาม—และยูจินไม่ชอบใจเลยสักนิด


แต่แล้ววันหนึ่งในฤดูฝน วันที่ฟ้ามืดครึ้ม วันที่เม็ดฝนหยดลงมากระทบกับพื้นดินในตอนที่เธอนั่งอยู่บนรถเมล์นั้น ยูจินยังคงจำได้ขึ้นใจ, เด็กผู้หญิงคนหนึ่งก้าวขึ้นมาบนรถขณะที่จอดตรงป้ายระหว่างทางไปเรียนพิเศษ ตัวหล่อนเปียกเล็กน้อยเพราะฝนแต่ไม่ได้ทำให้ดูดีน้อยลงเลยสักนิดเดียว


จุดเด่นบนใบหน้าที่ได้เห็นในครั้งแรกยังคงตราตรึงอยู่ภายในใจ—เป็นอะไรอย่างอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากไฝที่ใต้ตาด้านขวา, ได้แต่คิดในใจว่าเธอต้องเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้าแน่ๆ ท่านถึงได้สรรสร้างใบหน้าที่สวยงามและน่ารักมากมายขนาดนี้ให้


หัวใจของยูจินเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน—และในที่สุดเด็กสาววัยสิบเจ็ดปีก็ได้เข้าใจถึงการชอบใครสักคน

---

2.

การไปเรียนวาดรูปของยูจินมีความสุขและสดใสมากกว่าเดิมเพราะเด็กมัธยมปลายปีหนึ่งที่ชื่อจางวอนยอง


ใช่ เด็กผู้หญิงที่บังเอิญเจอบนรถเมล์วันนั้นมาสมัครเรียนวาดรูปทีี่สถาบันเดียวกับยูจิน ราวกลับว่าทุกอย่างดูเป็นใจให้เธอไปหมด, แต่ทว่า แม้จะผ่านมาสองอาทิตย์แล้วยูจินก็ยังไม่กล้าเข้าไปทักเขาเลยสักครั้ง—เด็กที่ตัวสูงที่สุดในห้องอย่างอันยูจินดันตัวหดเหลือนิดเดียวเมื่อมาอยู่ใกล้จางวอนยองเฉยเลย


..
.


ร่างสูงมักจะเดินผ่านคลาสเรียนของรุ่นน้องบ่อยๆ และด้วยความที่ห้องเรียนเป็นกระจกใสซะส่วนใหญ่เธอจึงเห็นเจ้าหล่อนได้อย่างชัดเจน ในบางครั้งที่วอนยองบังเอิญหันมาสบตา ก็จะเป็นยูจินที่เบนสายตาหนีก่อนเสมอ จากนั้นก็จะรีบเดินไปยังคลาสเรียนของตนทันที


แต่รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าทุกครั้งที่ได้สบตาเขานั่นแหละ

---

3.

เช้าวันพฤหัสยูจินตื่นขึ้นมาพร้อมกับความตั้งใจที่ว่า วันนี้เธอจะเข้าไปทักวอนยอง และได้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ขี้ขลาดแบบวันก่อนๆอีกแล้ว


ตกเย็นเธอก้าวขึ้นรถเมล์ด้วยความมั่นใจเต็มร้อย แต่เมื่อรถจอดตรงป้ายประจำที่วอนยองจะต้องเดินขึ้นมา มันก็ดันเหลือเพียงแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์, ยังน่ารักอยู่เสมอ น่ารักมากกว่าเดิมทุกครั้งที่เจอ

เป็นอีกครั้งที่เราสบตากัน แต่รอบนี้ยูจินรวบรวมความกล้าส่งยิ้มให้ และหัวใจของเธอก็เต้นรัวเมื่อคนอายุน้อยกว่าส่งยิ้มหวานกลับมาให้เช่นกัน



แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอไม่กล้าเอ่ยทัก เป็นอีกครั้งที่หัวใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมา และเป็นอีกครั้งที่สีแดงถูกแต่งแต้มลงบนใบหน้า


แค่นี้ก็ได้ แค่นี้ก็พอแล้ว ระยะห่างแค่เพียงเท่านี้ ที่ไม่ไกลมากจนเกินไป แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับยูจิน

---

รอยยิ้ม
— wonyoung’s part


1.

ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เธอคนนั้นไม่ได้ดูน่าสะดุดตาเลยสักนิดเดียว แต่เมื่อมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าและเผยให้เห็นลักยิ้มแสนน่ารักนั่น 
ในวินาทีนั้นจางวอนยองก็ได้ตกหลุมรักคนที่ชื่ออันยูจิน


ก็พอดูออกแหละว่ารุ่นพี่ตัวสูงชอบเธออยู่เหมือนกัน สังเกตได้จากการที่เจ้าหล่อนมักจะคอยมาแอบมองเธอวาดรูปที่สถาบันสอนพิเศษ และวอนยองเองก็ชอบจังหวะที่ตัวเองแกล้งหันไปสบตาแล้วยูจินได้แต่ทำหน้าตาเลิ่กลั่กก่อนจะเดินหนีหายไปมากๆ, และวอนยองมักจะเห็นคนอายุมากกว่าหลุดยิ้มออกมาอยู่เสมอ



แต่รอแล้วรอเล่าพี่ตัวสูงก็ยังไม่เข้ามาทำความรู้จักกันซักที วอนยองจึงได้ข้อสรุปว่า อันยูจินนี่แสนจะซื่อบื้อจริงๆ

---

2.

และในที่สุดอันยูจินก็มีความกล้ากับเขาบ้าง ถึงแม้จะทำได้เพียงส่งยิ้มให้วอนยองบนรถเมล์ก็ตาม แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะตอบกลับรอยยิ้มของรุ่นพี่ตัวสูงโดยการส่งยิ้มกลับคืนไปบ้างก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงที่ว่างข้างยูจิน


มันน่ารักดีเวลาเห็นเขาเขินจนทำอะไรไม่ถูก



“ถึงเราจะเรียนพิเศษที่เดียวกันแต่ก็ไม่ได้รู้จักกันแหละเนอะ พอฉันมานั่งข้างๆแบบนี้พี่เลยอึดอัด ขอโทษด้วยนะคะ” วอนยองเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูเกร็งๆ

“เปล่าๆๆ ไม่ใช่แบบนั้นนะ” 

“งั้นเหรอคะ เห็นพี่หันหน้าหนีก็เลยนึกว่าอึดอัดน่ะค่ะ..”

“ไม่ได้อึดอัดเลยค่ะ นั่งได้ๆ” 

“งั้นขอนั่งข้างๆทุกครั้งที่ขึ้นรถเมล์คันเดียวกันได้ไหมคะ” 

ยูจินพยักหน้าเบาๆและพยายามหันไปทางอื่นเพื่อซ่อนใบหน้าที่ตอนนี้มีสีแดงอ่อนๆปรากฏอยู่


น่ารักจัง




เพราะว่าพี่ยูจินเป็นคนขี้เขิน เธอเลยอยากแกล้งบ่อยๆ


เพราะว่าพี่ยูจินเป็นคนซื่อบื้อ เธอเลยจะเป็นฝ่ายที่ค่อยๆเข้าหาก่อนเอง 


และเพราะว่ารอยยิ้มของพี่ยูจินน่ารักมากๆ เธอเลยอยากจะเป็นเจ้าของรอยยิ้มนั้นแค่เพียงคนเดียว


—จบ.

---

- ทางเราไม่ได้เขียนบรรยายมานานมากแล้วภาษาเลยอาจจะแปลกไปนิดหน่อย แต่ก็หวังว่ามันจะพอสร้างรอยยิ้มให้กับคนที่เข้ามาอ่านได้บ้างนะคะ:-)

—

‘เพราะบางครั้งความรักก็มาโดยไม่ทันตั้งตัว’ 
#เพราะเธอ_อันยองจึ

@snowballxbn