ช่วยด้วย รู้สึกเหมือนกำลังดิ่งอีกแล้ว พยายามแล้ว พยายามเปิดใจกับคนอื่นแล้ว พยายามรับฟังคำดีๆเหล่านั้นแล้ว แต่ทำไมมันยังรู้สึกมืดเหมือนเดิม ไร้ค่าเหมือนเดิม ทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไร กลัว กลัว กลัวจะวนกลับมาที่เดิม สุดท้ายก็แพ้ใจตัวเองเหมือนเดิม ยอมรับความพ่ายแพ้แล้วกลับไปเป็นคนว่างเปล่าเหมือนเดิม อยากเชื่อในคำดีๆพวกนั้นชิบหาย ทำไงจะเชื่อว่าตัวเองทำได้จริงๆวะ รู้สึกรกโลกชิบหาย 

หวังว่าพรุ่งนี้อะไรๆจะดีขึ้น

เคยคิดว่าขึ้นมาจากหลุมนั่นได้แล้ว แต่ทำไมตอนนี้รู้วึกเหมือนกำบังจะดิ่งลงไปอีก ความว่างเปล่านี่แม่งน่ากลัวจริงๆ

รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้วอ่ะ

แต่ก็ยังชอบเขียนอยู่นะ ไม่ว่าตอนไหนก็ไม่เคยเลิกเขียนได้เลย ถึงจะไม่เคยเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็เถอะ 

ถ้าพรปีใหม่มีจริง ขอให้เราเป็นเหมือนทานตะวันอย่างที่เราอยากเป็น หรืออย่างน้อยๆก็เคยเป็นเมื่อนานมาแล้ว