#ไม่เอาดิไม่กลัวฝนดิ
แกๆ แกว่าฉันจะรักใครได้อีกป่ะวะ
คำถามที่ฉันเคยถามเพื่อนสนิทของฉัน
— และอีกหลายๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
หัวใจของฉันเต้นเป็นปกติดีแล้ว
หัวใจกับรอยแผลเป็นรอยหนึ่งบนนั้น
แผลที่ไม่ควรจะรู้สึกเจ็บปวดอะไรได้แล้ว
กลับสร้างความกลัวที่ไม่น่าเชื่อให้กับฉัน
— ความกลัวที่จะไม่สามารถรักใครได้อีก
— ความกลัวที่จะรัก ที่จะเริ่มต้นใหม่
ก็คงเหมือนกับคนอื่นทั่วๆ ไป
ชีวิตฉันดำเนินต่ออย่างราบเรียบ
เป็นความสุขอย่างเรียบง่ายที่ไม่หวือหวา
ตื่นเช้าไปทำงาน
เล่นสนุกกับเพื่อนๆ ที่ทำงาน
นั่งฟังเพลงโปรดบนรถไฟฟ้า BTS
อ่านหนังสือบ้าง ดูหนังบ้าง
เก็บเงินวางแผนไปเที่ยวสถานที่ใหม่ๆ
จนบางทีก็แอบเผลอคิดเหมือนกันว่า
“ถึงแม้จะรักใครไม่ได้อีกเลย ก็ช่างปะไร
ไม่ต้องมีความรัก ฉันก็มีความสุขดีนี่”
1 ปีผ่านไป ไม่ได้เป็นอย่างนั้นสิ
ฉันเหมือนจะพบความรักอีกครั้งหนึ่ง
แต่หัวใจกลับ กล้าๆ กลัวๆ
บอกไม่ถูกเหมือนกัน
“ก็ก่อนจะรู้สึกเจ็บปวดแบบวันนั้น
วันแรกๆ ก็รู้สึกดีแบบวันนี้ไม่ใช่หรอ”
“ก็กว่าจะยิ้มได้แบบวันนี้
ฉันใช้เวลาเยียวยาตัวเองตั้งเท่าไหร่”
ถึงแม้ว่า . . .
การเริ่มรู้สึกดีกับใครคนหนึ่ง
ทำให้ฉันอยากจะวิ่งหนี วิ่งกลับไป
หลังกำแพงของการไม่รักใครทั้งนั้น
หลังกำแพงที่ฉันคิดว่าไม่มีทางเสียน้ำตา
แต่ก็นั่นแหละ . . .
เรื่องความรักที่เค้าว่ามันพูดยาก
ถึงเวลายาก มันก็คงยากแบบนี้
หรือจริงๆ แล้ว
ที่ยากอาจจะไม่ใช่ตัวของความรัก
แต่เป็นเราที่กำลังกลัวความรักกันแน่
ฉันเคยถามตัวเองเหมือนกันว่า
“นี่เรากำลังมีความรักหรือป่าว”
“นี่เรากำลังรักใครได้อีกจริงๆ หรอ”
สุดท้ายฉันก็ได้แค่ถามตัวเองต่อไป
“ถ้านี่ไม่ใช่ความรัก แกจะกลัวทำไม”
“ถ้านี่เป็นแค่ความรู้สึกอะไรที่ไม่พิเศษ
แกจำเป็นต้องกลัวขนาดนี้เลยหรอวะ”
นี่อาจจะเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างก็ได้
#ไม่เอาดิไม่กลัวฝนดิ