เครียด

ทุกวันนี้มีเรื่องให้เครียดเยอะไปหมด
...งานเอย
...เงินเอย
...ที่บ้านเอย
...แฟนเอย
...บลาๆๆ

ทุกครั้งที่เรารู้สึกไม่ดี หรือรู้สึกไม่มีกำลังใจหรือเรี่ยวแรงจะทำอะไรๆแม้กระทั่งสิ่งที่เคยชอบทำ
...จะอ่านหนังสือก็ไม่มีอารมณ์
...จะฟังเพลง ก็เสือกชอบเพลงช้า ยิ่งฟังยิ่งน้ำตาไหล
...จะไปเที่ยว ก็เหงาเบอร์ใหญ่ แถมไม่มีตัง
...จะคุยกับใคร ก็ไม่อยากคุย ยิ่งต้องเล่าอะไรให้ใครฟัง ยิ่งเหมือนฉายภาพเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา เจ็บไปอีก

สิ่งเดียวที่เราสังเกตตัวเองได้มาโดยตลอด
คือเราจะกดเสิชในยูทูป หารายการเกาหลีหรืออะไรต่างๆนานาเกี่ยวกับโอปป้าในดวงใจที่เคยดูเมื่อนานมาแล้วแล้วชอบมากๆมาดูอีกครั้ง

คือปกติก็เป็นติ่งคนนึงนะ แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างในชีวิต ทุกวันนี้ไม่มีเวลาติ่งมากเท่าสมัยก่อน อย่างมากก็ตอนมีอัลบั้มใหม่หรือมีคอนเสิร์ตถึงจะได้ดึงตัวเองกลับมาสู่โลกติ่งใบเดิม

แต่ทุกครั้งที่ได้กลับเข้าไปในโลกนั้น เรื่องทุกอย่างรอบตัวมันเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แล้วพาตัวเองออกมาได้

ออกมายิ้มได้แบบที่ไม่เคยเห็นตัวเองยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนก็ไม่รู้

โลกที่ไม่มีความคาดหวังจากใคร
โลกที่ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากใคร
โลกที่ไม่ต้องการอะไรจากเรา...นอกจากเงินซื้อบัตรคอนอ่ะนะ

สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
มันเป็นวิธีการฮีลตัวเองได้ดีมากๆวิธีนึงของเราเลยนะ

อาจจะเป็นวิธีเดียวด้วยมั้ง ที่ทำให้เราไม่รู้สึกเหงาไปกว่านี้เมื่อไหร่ก็ตามที่มือเรากดเสิชหาอะไรพวกนี้ดู
เราเริ่มรู้ตัวละ ว่าตอนนี้กำลังไม่สบายใจอยู่ในระดับนึง

แต่จะทำยังไงได้ ก็มันไม่มีวิธีไหนแล้วนี่เนอะ

โอปป้ารู้นี้ภูมิใจตาย

อีกอย่างที่รู้สึกได้คือ
ตอนนี้เรากำลังจมอยู่กับความทรงจำดีๆในอดีตไม่รู้ว่าเพราะปัจจุบันมันไม่น่าจดจำ หรือมันไม่มีอะไรดีพอที่จะนึกถึง เราถึงต้องหันกลับไปมองข้างหลังอยู่ตลอดเวลา 

ถึงแม้พ่อจะพูดเสมอว่า อดีตที่ผ่านมามันย้อนกลับไปไม่ได้ เราควรมองให้มันเป็นบทเรียนเท่านั้น

แต่มันก็อดนึกถึงไม่ได้
ไม่ใช่แค่รายการเกาหลี แต่มันยังรวมถึงทุกๆเรื่องในชีวิตปัจจุบัน

นี่ถ้าสมมุติเกิดจู่ๆล้มตึงลงไป ความทรงจำหายแบบละครช่องหลากสีล่ะก็ จะไม่แปลกใจเลยถ้าฟื้นขึ้นมาจะจำได้แค่เหล่าโอปป้า

เพราะเป็นอย่างเดียวที่ไม่เคยทำให้เราร้องไห้เสียใจล่ะมั้ง :')