ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่ความรู้สึกแบบนี้วนเข้ามา .


เป็นความรู้สึกที่หน่วงอยู่ในใจที่จู่ๆก็เกิดขึ้นมา
เราหาสาเหตุของความรู้สึกนี้ไม่ได้เลยว่ามันเกิดขึ้นได้ยัังไง เพราะอะไร 

แต่ทุกครั้งที่รู้สึึก มันเหมือนเราตกลงไปในเหว
ข้างล่างนั้นไม่มีผู้คน ไม่มีแแสงไฟ แม้แต่ความเจ็บปวดที่ตกลงไป สิ่งนั้นก็ไม่มี 
มีแค่เพียงความเงียบงัน
ของ“ ตัวเรา ” กับ  “ ความรู้สึกนั้น ” 



ยิ่งมีความรู้สึกมากเท่าไหร่ มันยิ่งพาเราดำดิ่งลงไปมากเท่านั้น จนยากที่จะกลับขึ้นไป 

ถ้้าเปรียบความรู้สึกเป็นบทเพลงก็คงจะเป็น....
      ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว      แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา
มัันช่างเปราะบางเหลือเกิน....


หลายครั้ง มีคนมากมายบ้างก็ส่งเชือกลงมา บ้างก็บินลงมารับด้วยตัวเอง หรือบางทีเป็นตัวเราเองที่ปีนขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้น...


ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เรายังคงตกลงไปในเหวนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเป็นลูปที่เราไม่รู้เลยว่ามันจะสิ้นสุดตอนไหน 
อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้
เดือนหน้า
ปีหน้า
หรือสุดท้ายอาจจะเป็นตอนที่เราหวนกลับคืนสู่พื้นดิน


“ อยากเอาหิน ดิน ทราย กลบส่วนลึกของเหวนี้ให้ได้ไวๆจัง ”วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง .






 
   - https://youtu.be/L5kuyCXHGqs

---