เปาะ แปะ เปาะ แปะ



นั่นคือเสียงแรกที่ผมได้ยินหลังจากที่เปลือกตาหนักๆทั้งสองข้างเปิดขึ้น เพดานสีขาวเป็นที่พักพิงสายตามาได้เกือบสิบนาที ผมนอนอยู่แบบนั้นไม่ได้ขยับร่างกายถึงแม้จะเริ่มรู้สึกชาเพราะแขนถูกหนุนแทนหมอน กลิ่นของโซจูคละคลุ้งไปทั่วห้องชัดเจนเหมือนติดอยู่ที่ปลายจมูก



หรืออาจจะอยู่ที่ปลายจมูกจริงๆก็ได้



ปกติแล้วผมไม่ใช่คนที่จะตื่นนอนง่ายๆหรอกนะแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมต้องลืมตามาดูโลกก็คือฝนนี่แหละ เสียงของฝนที่กระทบกับกระถางต้นไม้ตรงระเบียงห้องดังขึ้นเรื่อยๆเป็นสัญญาณว่าคงจะไม่หยุดตกง่ายๆและจะตกหนักแบบนี้ต่อไป อาจสักชั่วโมงสองชั่วโมงหรือไม่ก็ทั้งวัน



กิจวัตรประจำวันของผมเหมือนคนทั่วไปไม่มีอะไรมากว่าการอาบน้ำแต่งตัวและกาแฟดีๆสักแก้ว แน่นอนว่าผมไม่ทำเอง ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยนะแต่ว่าทำไม่สำเร็จน่ะ ลองอยู่หลายครั้งจนเพื่อนข้างห้องต้องมาขอให้หยุดทำเพราะแค่กลิ่นก็ไม่ได้เรื่องแล้ว



ขวดโซจูสีเขียวกลิ้งไปตามแรงที่ถูกกระทำ ผมเผลอเตะมันโดยไม่ตั้งใจทั้งๆที่เห็นมันก่อนเข้าห้องน้ำแล้วแท้ๆ



“หนึ่ง สอง เอ..”



ใต้เตียงว่างเปล่า โต๊ะทานข้าวก็ไม่มี โซจูขวดที่สามผมหามันไม่เจอ เมื่อคืนผมคิดว่าตัวเองมีสติมากพอที่จะจำได้ว่าดื่มไปกี่ขวด



อ่า..มันอยู่ที่ขอบหน้าต่างข้างเตียงนอน



ให้ตายเถอะผมจำอะไรไม่ได้เลย



ฝนข้างนอกยังตกลงมาไม่ขาดสายทำเอากระจกเต็มไปด้วยไอน้ำ ผมพยายามไม่ถอนหายใจถึงแม้จะเบื่อมากแค่ไหนเพราะแม่ผมบอกว่าถอนหายใจบ่อยๆทำให้อายุสั้นลง



ผมไม่ได้กลัวตายนะแต่ผมกลัวเมาไม่คุ้มต่างหาก



ร่มคันเดียวกับเมื่อคืนถูกนำมาใช้อีกครั้งยังดีที่ผมเก็บมันขึ้นห้องไปด้วยไม่งั้นคงถูกใช้บังฝนให้ใครสักคนที่จะออกจากที่พักนี่



จราจรวันนี้ไหลลื่นเป็นปกติเพราะที่นี่ไม่ใช่ในเมือง ฝนตกหนักแค่ไหนรถก็ไม่ติดหรอก นี่คงเป็นเรื่องดีๆเรื่องเดียวในวันฝนตกสำหรับผม



ร้านกาแฟเจ้าประจำของผมอยู่ที่อีกฟากของถนน มันเป็นสี่แยกที่มีทางม้าลายและไฟจราจรสำหรับคนข้ามถนน ผมยืนรอให้สัญญาณเป็นสีเขียว หยดน้ำที่อยู่ตามขอบร่มกระเด็นใส่เสื้อฮู้ดตามแรงลมเล่นเอาผมรู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างดื้อๆ



“วันนี้รับอะไรดี”



“ผมขอเหมือนเดิมครับ” เจ้าของร้านพยักหน้าแล้วมอบรอยยิ้มเป็นคำตอบ



ผมพาตัวเองไปยังโต๊ะยาวที่ติดอยู่กับกระจกใสบานโต หย่อนตัวลงที่เก้าอี้ไม้สูง นั่งเท้าคางรอกาแฟอย่างใจเย็น ผมชอบมุมนี้ที่สุด กระจกนี่ใสพอที่จะเห็นวิวด้านนอก



วิวที่ว่าก็สี่แยกที่ผมข้ามมานั่นแหละ



ในทุกเช้าผมเฝ้ามองดูผู้คนเร่งรีบไปทำงาน เด็กนักเรียนเดินจับกลุ่มคุยกันสนุกสนาน เช่นเดียวกันกับวันนี้เพียงแต่ว่าฝนตกหนักไปหน่อยผู้คนที่เดินข้ามถนนและที่เดินบนทางเท้าเลยมีไม่มาก



“งานเขียนไปได้ด้วยดีไหม” เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นอันคุ้นเคยของกาแฟที่โปรดปราน มือเล็กเลื่อนมันมาที่หน้าผมพร้อมกับนั่งในที่ว่างข้างๆ



“ก็เรื่อยๆนะครับ ผมกำลังหาแรงบันดาลใจใหม่ๆอยู่”



“แล้วแรงบันดาลใจเก่าล่ะ?”



ผมยิ้มเจื่อนให้กับเจ้าของร้าน



ไม่มีแม้แต่คำตอบสำหรับคำถาม






 
มันเป็นเย็นวันเสาร์ที่น่าเบื่อระดับหนึ่ง ฝนตกลงมาโดยที่ผมไม่ได้พกร่มมาด้วยมันทำให้ผมทั้งหงุดหงิดและเบื่อ



ผมดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวก่อนที่จะรีบวิ่งไปหลบหน้าร้านเนื้อย่าง วันนี้ผมออกมาส่งต้นฉบับในส่วนแรกและพบว่ามันออกมาไม่ดีนัก ยอมรับว่าช่วงนี้ผมไม่มีสมาธิคิดอะไรไม่ค่อยออก



ขาสั่นอย่างหน้าอายเมื่อสายลมปะทะเข้ากับตัวของผม ช่วงล่างหนักอึ้งไปหมดยีนส์สีซีดเปียกน้ำเกือบถึงเข่า ผมไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆนะ รองเท้าคู่เก่งชุ่มไปด้วยน้ำแล้วฝนตกแบบนี้ตากไว้จะแห้งวันไหนกัน



แขนสองข้างทำงานอย่างรู้หน้าที่มันให้ความอบอุ่นกับผมได้มากทั้งในวันนี้และหลายวันที่ผ่านมาบนเตียงนอนกว้างๆนั่น ผมรักมัน



สองครั้งแล้วที่ป้าเจ้าของร้านชวนให้ผมเข้าไปนั่งแบบที่ว่าไม่ต้องสั่งอะไรก็ได้เพราะดูท่าแล้วฝนไม่น่าจะหยุดตกง่ายๆและผมก็เชื่อฟังซะด้วยสิ แต่ด้วยจิตสำนึกอันน้อยนิดที่ยังเหลืออยู่ทำให้ผมเลือกที่จะสั่งเนื้อชุดเล็กมาย่างกินกับโซจู



ผมว่าผมติดมัน



ติดแบบว่าเสพติดจริงๆ



ร่างกายอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆผมรู้สึกแบบนั้น ควันจากเตาด้านหน้าช่วยชีวิตผมไว้ เนื้อย่างเข้าปากอย่างอ้อยอิ่งราวกับว่าตั้งใจกินให้ช้า ใช่ ผมตั้งใจกินช้า



โซจูเพื่อนรักพร่องไปครึ่งขวดใจจริงอยากสั่งสักสามขวดแต่เกรงว่าจะพาตัวเองกลับที่พักไม่ไหว วันนี้คนเยอะกว่าวันอื่นๆอาจเพราะเป็นเย็นวันเสาร์ วันหยุดของคนทำงานและนักเรียนทั้งหลาย เสียงในร้านเจื้อยแจ้ว ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของป้าเจ้าของร้านกับลูกค้าทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย



และนั่นทำให้ผมคิดถึงแม่ ที่บ้านของเราเปิดร้านขายอาหาร ทุกวันคนจะเต็มร้าน ผมช่วยแม่เสิร์ฟทุกเย็นหลังเลิกเรียน ครั้งล่าสุดที่ผมติดต่อไปคงเป็นสองสัปดาห์ที่แล้ว ทั้งแม่และผมเราต่างยุ่งกันทั้งคู่แต่ถ้าหากมีเวลาว่างเมื่อไหร่ผมจะรีบโทรหาให้หายคิดถึงแล้วผมต้องโดนบ่นหูชาแน่ๆว่าเป็นเด็กขี้เมาแต่ก็นั้นแหละผมก็คิดถึงแม่อยู่ดี



ไฟข้างทางดูสวยมากในเวลานี้มันสะท้อนกับน้ำที่อยู่บนท้องถนนยิ่งน่าดูเข้าไปใหญ่ โซจูขวดที่สองของผมเริ่มขึ้นในเวลาเกือบทุ่มครึ่ง



และผมเห็นเขา



เสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำตาลอ่อน



รองเท้าผ้าใบสีขาวคุ้นตา



ผมหยักนั่นเปียกน้ำนิดหน่อยเหมือนกับว่าพึ่งโดนฝนมา



เขามองผม



ฝนเทลงมาอีกครั้งหลังจากที่เริ่มเบาลง



และผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่บังการมองเห็นของผมในตอนนี้ใช่ฝนรึเปล่า









RAIN

มีคนเคยตั้งคำถามขึ้นว่าทำไมคนอกหักถึงต้องกินเหล้าย้อมใจ และคำตอบโดยส่วนมากคือกินเพื่อให้ลืมแต่สำหรับผมแล้วมันคือการขุดสิ่งที่อยู่ลึกในจิตใจให้ออกมาต่างหาก



เผื่อที่ว่าวันหนึ่งมันจะหมดไป



ความทรงจำพวกนั้นน่ะ



ระเบียงห้องคือที่ที่ผมชอบรองจากเตียง ผมฝังตัวเองลงบนเบาะรองนั่งเก่าๆ อายุการใช้งานของมันก็มากแล้ว ไม่แปลกที่จะบางจนรู้สึกได้ถึงพื้นกระเบื้องแข็งๆแต่ผมก็ยังไม่ซื้อใหม่ แผ่นหลังพิงกับประตูกระจกใสและไม่ต้องเดาเลยว่าในมือผมถืออะไร



แต่วันนี้ผมเปลี่ยนเป็นเบียร์นะ เบียร์กับไก่ทอดที่ใครๆก็ต่างพากันบอกว่าอร่อยซึ่งผมก็คิดแบบนั้น



ผ่านมาห้าวันงานเขียนคราวที่แล้วยังไม่ถูกแก้ ผมไม่อยากทำมันในตอนนี้แต่ก็ต้องยอมรับว่ารอบนี้นอกจากไม่มีอารมณ์แล้วบวกความขี้เกียจเข้าไปด้วยนั่นยิ่งทำให้งานของผมไม่เดิน แน่นอนว่าผมโดนตำหนิและกำลังอยู่ในขั้นปรับปรุงตัว



วันนี้ผมได้ยินว่ามีคนย้ายเข้ามาพักใหม่ที่ห้องข้างๆ ไม่ใช่คนเดียวกับที่มาบอกให้ผมเลิกทำกาแฟหรอกนะ ที่จริงก็อยากทำตัวเป็นเพื่อนบ้านที่ดีไปทักทายเขาหน่อยแต่วันนี้ทั้งวันผมได้ยินเสียงดังมาจากข้างห้องเขาคงเหนื่อยน่าดูที่ต้องจัดของคนเดียวเพราะงั้นให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่คงจะดีกว่า



ท้องฟ้ามืดสนิทไม่มีดาวสักดวงผมเดาเลยว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงฝนต้องตกอีกแน่ๆ คนเรามีหลายเหตุผลที่เลือกจะไม่ชอบอะไรสักอย่างหนึ่ง อย่างเช่นบางคนไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ ไม่ใช่เพราะว่าเขาเกลียดมันหรืออะไรแต่เขาแค่อาจจะเลี้ยงได้ไม่ดีเลยไม่ชอบเลี้ยงก็ได้



เช่นเดียวกันกับผม ที่จริงแล้วผมไม่ได้ไม่ชอบฝนเพราะมันทำให้เปียกหรอกแต่มันทำให้ผมคิดถึงใครบางคนต่างหาก



ใครบางคนที่ไม่ควรคิดถึง



ครืด



เสียงเปิดประตูระเบียงจากห้องข้างๆเรียกความสนใจของผมได้ดีแต่ผมไม่ได้เงยหน้าไปดูเพราะมัวจดจ่ออยู่กับการเปิดเบียร์กระป๋องใหม่ที่พึ่งเอามาจากตู้เย็น



“ให้ช่วยไหม”



“อ่อ ไม่เป็..”



ไม่รู้ว่ามีอะไรมากลืนเสียงของผมไปรึเปล่าแต่ในตอนนี้ผมไม่มีแม้แต่เสียงที่จะร้องตกใจ



เขา คนที่ผมเจอในวันนั้น



เขา คนที่ทำให้ผมอยากกินโซจูให้มากกว่าสามขวด



เขา คนที่ทำให้ฝนในใจของผมกลับมาตกอีกครั้ง



เขา..



แฟนเก่าของผม