
Tonight, in the dark night, above the sky
the clouds cover the stars
and pour down rain that can’t be blocked
เปาะ แปะ เปาะ แปะ
นั่นคือเสียงแรกที่ผมได้ยินหลังจากที่เปลือกตาหนักๆทั้งสองข้างเปิดขึ้น เพดานสีขาวเป็นที่พักพิงสายตามาได้เกือบสิบนาที ผมนอนอยู่แบบนั้นไม่ได้ขยับร่างกายถึงแม้จะเริ่มรู้สึกชาเพราะแขนถูกหนุนแทนหมอน กลิ่นของโซจูคละคลุ้งไปทั่วห้องชัดเจนเหมือนติดอยู่ที่ปลายจมูก
หรืออาจจะอยู่ที่ปลายจมูกจริงๆก็ได้
ปกติแล้วผมไม่ใช่คนที่จะตื่นนอนง่ายๆหรอกนะแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมต้องลืมตามาดูโลกก็คือฝนนี่แหละ เสียงของฝนที่กระทบกับกระถางต้นไม้ตรงระเบียงห้องดังขึ้นเรื่อยๆเป็นสัญญาณว่าคงจะไม่หยุดตกง่ายๆและจะตกหนักแบบนี้ต่อไป อาจสักชั่วโมงสองชั่วโมงหรือไม่ก็ทั้งวัน
กิจวัตรประจำวันของผมเหมือนคนทั่วไปไม่มีอะไรมากว่าการอาบน้ำแต่งตัวและกาแฟดีๆสักแก้ว แน่นอนว่าผมไม่ทำเอง ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยนะแต่ว่าทำไม่สำเร็จน่ะ ลองอยู่หลายครั้งจนเพื่อนข้างห้องต้องมาขอให้หยุดทำเพราะแค่กลิ่นก็ไม่ได้เรื่องแล้ว
ขวดโซจูสีเขียวกลิ้งไปตามแรงที่ถูกกระทำ ผมเผลอเตะมันโดยไม่ตั้งใจทั้งๆที่เห็นมันก่อนเข้าห้องน้ำแล้วแท้ๆ
“หนึ่ง สอง เอ..”
ใต้เตียงว่างเปล่า โต๊ะทานข้าวก็ไม่มี โซจูขวดที่สามผมหามันไม่เจอ เมื่อคืนผมคิดว่าตัวเองมีสติมากพอที่จะจำได้ว่าดื่มไปกี่ขวด
อ่า..มันอยู่ที่ขอบหน้าต่างข้างเตียงนอน
ให้ตายเถอะผมจำอะไรไม่ได้เลย
ฝนข้างนอกยังตกลงมาไม่ขาดสายทำเอากระจกเต็มไปด้วยไอน้ำ ผมพยายามไม่ถอนหายใจถึงแม้จะเบื่อมากแค่ไหนเพราะแม่ผมบอกว่าถอนหายใจบ่อยๆทำให้อายุสั้นลง
ผมไม่ได้กลัวตายนะแต่ผมกลัวเมาไม่คุ้มต่างหาก
ร่มคันเดียวกับเมื่อคืนถูกนำมาใช้อีกครั้งยังดีที่ผมเก็บมันขึ้นห้องไปด้วยไม่งั้นคงถูกใช้บังฝนให้ใครสักคนที่จะออกจากที่พักนี่
จราจรวันนี้ไหลลื่นเป็นปกติเพราะที่นี่ไม่ใช่ในเมือง ฝนตกหนักแค่ไหนรถก็ไม่ติดหรอก นี่คงเป็นเรื่องดีๆเรื่องเดียวในวันฝนตกสำหรับผม
ร้านกาแฟเจ้าประจำของผมอยู่ที่อีกฟากของถนน มันเป็นสี่แยกที่มีทางม้าลายและไฟจราจรสำหรับคนข้ามถนน ผมยืนรอให้สัญญาณเป็นสีเขียว หยดน้ำที่อยู่ตามขอบร่มกระเด็นใส่เสื้อฮู้ดตามแรงลมเล่นเอาผมรู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างดื้อๆ
“วันนี้รับอะไรดี”
“ผมขอเหมือนเดิมครับ” เจ้าของร้านพยักหน้าแล้วมอบรอยยิ้มเป็นคำตอบ
ผมพาตัวเองไปยังโต๊ะยาวที่ติดอยู่กับกระจกใสบานโต หย่อนตัวลงที่เก้าอี้ไม้สูง นั่งเท้าคางรอกาแฟอย่างใจเย็น ผมชอบมุมนี้ที่สุด กระจกนี่ใสพอที่จะเห็นวิวด้านนอก
วิวที่ว่าก็สี่แยกที่ผมข้ามมานั่นแหละ
ในทุกเช้าผมเฝ้ามองดูผู้คนเร่งรีบไปทำงาน เด็กนักเรียนเดินจับกลุ่มคุยกันสนุกสนาน เช่นเดียวกันกับวันนี้เพียงแต่ว่าฝนตกหนักไปหน่อยผู้คนที่เดินข้ามถนนและที่เดินบนทางเท้าเลยมีไม่มาก
“งานเขียนไปได้ด้วยดีไหม” เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นอันคุ้นเคยของกาแฟที่โปรดปราน มือเล็กเลื่อนมันมาที่หน้าผมพร้อมกับนั่งในที่ว่างข้างๆ
“ก็เรื่อยๆนะครับ ผมกำลังหาแรงบันดาลใจใหม่ๆอยู่”
“แล้วแรงบันดาลใจเก่าล่ะ?”
ผมยิ้มเจื่อนให้กับเจ้าของร้าน
ไม่มีแม้แต่คำตอบสำหรับคำถาม
Like a season ending
Left everything in our memories
You said you were going with a smile
That we should not be dramatic
About tomorrow when we’ll both be alone
That’s how you’ll do it
มันเป็นเย็นวันเสาร์ที่น่าเบื่อระดับหนึ่ง ฝนตกลงมาโดยที่ผมไม่ได้พกร่มมาด้วยมันทำให้ผมทั้งหงุดหงิดและเบื่อ
ผมดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวก่อนที่จะรีบวิ่งไปหลบหน้าร้านเนื้อย่าง วันนี้ผมออกมาส่งต้นฉบับในส่วนแรกและพบว่ามันออกมาไม่ดีนัก ยอมรับว่าช่วงนี้ผมไม่มีสมาธิคิดอะไรไม่ค่อยออก
ขาสั่นอย่างหน้าอายเมื่อสายลมปะทะเข้ากับตัวของผม ช่วงล่างหนักอึ้งไปหมดยีนส์สีซีดเปียกน้ำเกือบถึงเข่า ผมไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆนะ รองเท้าคู่เก่งชุ่มไปด้วยน้ำแล้วฝนตกแบบนี้ตากไว้จะแห้งวันไหนกัน
แขนสองข้างทำงานอย่างรู้หน้าที่มันให้ความอบอุ่นกับผมได้มากทั้งในวันนี้และหลายวันที่ผ่านมาบนเตียงนอนกว้างๆนั่น ผมรักมัน
สองครั้งแล้วที่ป้าเจ้าของร้านชวนให้ผมเข้าไปนั่งแบบที่ว่าไม่ต้องสั่งอะไรก็ได้เพราะดูท่าแล้วฝนไม่น่าจะหยุดตกง่ายๆและผมก็เชื่อฟังซะด้วยสิ แต่ด้วยจิตสำนึกอันน้อยนิดที่ยังเหลืออยู่ทำให้ผมเลือกที่จะสั่งเนื้อชุดเล็กมาย่างกินกับโซจู
ผมว่าผมติดมัน
ติดแบบว่าเสพติดจริงๆ
ร่างกายอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆผมรู้สึกแบบนั้น ควันจากเตาด้านหน้าช่วยชีวิตผมไว้ เนื้อย่างเข้าปากอย่างอ้อยอิ่งราวกับว่าตั้งใจกินให้ช้า ใช่ ผมตั้งใจกินช้า
โซจูเพื่อนรักพร่องไปครึ่งขวดใจจริงอยากสั่งสักสามขวดแต่เกรงว่าจะพาตัวเองกลับที่พักไม่ไหว วันนี้คนเยอะกว่าวันอื่นๆอาจเพราะเป็นเย็นวันเสาร์ วันหยุดของคนทำงานและนักเรียนทั้งหลาย เสียงในร้านเจื้อยแจ้ว ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของป้าเจ้าของร้านกับลูกค้าทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย
และนั่นทำให้ผมคิดถึงแม่ ที่บ้านของเราเปิดร้านขายอาหาร ทุกวันคนจะเต็มร้าน ผมช่วยแม่เสิร์ฟทุกเย็นหลังเลิกเรียน ครั้งล่าสุดที่ผมติดต่อไปคงเป็นสองสัปดาห์ที่แล้ว ทั้งแม่และผมเราต่างยุ่งกันทั้งคู่แต่ถ้าหากมีเวลาว่างเมื่อไหร่ผมจะรีบโทรหาให้หายคิดถึงแล้วผมต้องโดนบ่นหูชาแน่ๆว่าเป็นเด็กขี้เมาแต่ก็นั้นแหละผมก็คิดถึงแม่อยู่ดี
ไฟข้างทางดูสวยมากในเวลานี้มันสะท้อนกับน้ำที่อยู่บนท้องถนนยิ่งน่าดูเข้าไปใหญ่ โซจูขวดที่สองของผมเริ่มขึ้นในเวลาเกือบทุ่มครึ่ง
และผมเห็นเขา
เสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำตาลอ่อน
รองเท้าผ้าใบสีขาวคุ้นตา
ผมหยักนั่นเปียกน้ำนิดหน่อยเหมือนกับว่าพึ่งโดนฝนมา
เขามองผม
ฝนเทลงมาอีกครั้งหลังจากที่เริ่มเบาลง
และผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่บังการมองเห็นของผมในตอนนี้ใช่ฝนรึเปล่า
RAIN
มีคนเคยตั้งคำถามขึ้นว่าทำไมคนอกหักถึงต้องกินเหล้าย้อมใจ และคำตอบโดยส่วนมากคือกินเพื่อให้ลืมแต่สำหรับผมแล้วมันคือการขุดสิ่งที่อยู่ลึกในจิตใจให้ออกมาต่างหาก
เผื่อที่ว่าวันหนึ่งมันจะหมดไป
ความทรงจำพวกนั้นน่ะ
ระเบียงห้องคือที่ที่ผมชอบรองจากเตียง ผมฝังตัวเองลงบนเบาะรองนั่งเก่าๆ อายุการใช้งานของมันก็มากแล้ว ไม่แปลกที่จะบางจนรู้สึกได้ถึงพื้นกระเบื้องแข็งๆแต่ผมก็ยังไม่ซื้อใหม่ แผ่นหลังพิงกับประตูกระจกใสและไม่ต้องเดาเลยว่าในมือผมถืออะไร
แต่วันนี้ผมเปลี่ยนเป็นเบียร์นะ เบียร์กับไก่ทอดที่ใครๆก็ต่างพากันบอกว่าอร่อยซึ่งผมก็คิดแบบนั้น
ผ่านมาห้าวันงานเขียนคราวที่แล้วยังไม่ถูกแก้ ผมไม่อยากทำมันในตอนนี้แต่ก็ต้องยอมรับว่ารอบนี้นอกจากไม่มีอารมณ์แล้วบวกความขี้เกียจเข้าไปด้วยนั่นยิ่งทำให้งานของผมไม่เดิน แน่นอนว่าผมโดนตำหนิและกำลังอยู่ในขั้นปรับปรุงตัว
วันนี้ผมได้ยินว่ามีคนย้ายเข้ามาพักใหม่ที่ห้องข้างๆ ไม่ใช่คนเดียวกับที่มาบอกให้ผมเลิกทำกาแฟหรอกนะ ที่จริงก็อยากทำตัวเป็นเพื่อนบ้านที่ดีไปทักทายเขาหน่อยแต่วันนี้ทั้งวันผมได้ยินเสียงดังมาจากข้างห้องเขาคงเหนื่อยน่าดูที่ต้องจัดของคนเดียวเพราะงั้นให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่คงจะดีกว่า
ท้องฟ้ามืดสนิทไม่มีดาวสักดวงผมเดาเลยว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงฝนต้องตกอีกแน่ๆ คนเรามีหลายเหตุผลที่เลือกจะไม่ชอบอะไรสักอย่างหนึ่ง อย่างเช่นบางคนไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ ไม่ใช่เพราะว่าเขาเกลียดมันหรืออะไรแต่เขาแค่อาจจะเลี้ยงได้ไม่ดีเลยไม่ชอบเลี้ยงก็ได้
เช่นเดียวกันกับผม ที่จริงแล้วผมไม่ได้ไม่ชอบฝนเพราะมันทำให้เปียกหรอกแต่มันทำให้ผมคิดถึงใครบางคนต่างหาก
ใครบางคนที่ไม่ควรคิดถึง
ครืด
เสียงเปิดประตูระเบียงจากห้องข้างๆเรียกความสนใจของผมได้ดีแต่ผมไม่ได้เงยหน้าไปดูเพราะมัวจดจ่ออยู่กับการเปิดเบียร์กระป๋องใหม่ที่พึ่งเอามาจากตู้เย็น
“ให้ช่วยไหม”
“อ่อ ไม่เป็..”
ไม่รู้ว่ามีอะไรมากลืนเสียงของผมไปรึเปล่าแต่ในตอนนี้ผมไม่มีแม้แต่เสียงที่จะร้องตกใจ
เขา คนที่ผมเจอในวันนั้น
เขา คนที่ทำให้ผมอยากกินโซจูให้มากกว่าสามขวด
เขา คนที่ทำให้ฝนในใจของผมกลับมาตกอีกครั้ง
เขา..
แฟนเก่าของผม
song
Don't let me go - SHINee
Comments
ZickaZix
4 months ago
แบบนี้อยากอ่าน ep ต่อไปแล้วจะเป็นเช่นไรหากแฟนเก่าอยู่ห้องเคียงข้าง แล้วเรื่องราวก่อนหน้านั้นจะเป็นยังไงจะมีการบอกเรื่องราวอดีตตอนคบแฟนเก่าหรือไม่ "อยากติดตามต่อแล้ว"
Reply