ฉันอยู่ที่บ้านและฉันกำลังคิดถึงบ้าน...ฉันไม่ได้เพิ่งกลับมาถึง แต่ความคิดพาฉันไปในที่ที่จำเป็นต้องไป 

ทำไมต้องพาตัวเองไปไกลถึงขนาดนั้น?

ตามความฝันหรอ ? ความฝันอะไร ?

อยากเจอสิ่งแปลกใหม่ ?

หนีจากอะไรเดิมๆ ? 


 ฉันหนีมาไกล.. จนเจอว่าที่ที่ฉันต้องการก็คือบ้าน

บ้าน คือ ที่ที่ปลอดภัย และที่ที่อันตราย ... อันตรายเพราะมันคือที่ที่ปลอดภัย 


ฉันตื่นเช้ามาเจออาหารของแม่ คุยกันตอนกินข้าว ฝากพ่อไปซื้อของที่ตลาด วันๆทำอยู่ไม่กี่อย่าง ไม่ต้องออกไปเจอหน้าใคร และพอถึงวันที่ฉันต้องออกจากบ้านไป 



ฉันเหมือนไข่ที่พยายามหาบับเบิ้ลกันกระแทกมาหุ้มตัวเองไว้ เพราะฉันต้องเบียดเสียดกับผู้คนมากมายตอนออกไปจากบ้าน ผู้คนที่บ้างก็เป็นสำลี บ้างก็เป็นก้อนหิน ... 

ฉันกลัวความยุ่งยากในชีวิต ที่คนอื่นเรียกกันว่าความซวย แต่ฉันพยายามปลอบใจตัวเองว่า ฉันไม่ได้ซวย ทุกเรื่องมันเกิดขึ้นได้ 

ชีวิตก็เหมือนโลก และความโชคร้ายก็คือภัยธรรมชาติ .. ฉันบอกตัวเองแบบนั้น


ฉันทำอะไรไม่ได้ เพราะฉันเลือกที่จะออกจากบ้านแล้ว ฉันต้องรับผิดชอบการตัดสินใจของตัวเอง ฉันกลัวแต่ก็ต้องสู้กับความกลัว เพราะคำว่ารับผิดชอบ เหมือนในวิชาสังคมเรื่องบทบาทและหน้าที่ ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง ฉันต้องรับผิดชอบหน้าที่ของฉัน

ฉันออกจากบ้านหลายครั้ง จนคิดว่าตัวเองคงจะแข็งแกร่งขึ้นกลายเป็นไข่ต้ม แต่จริงๆไม่เลย พอฉันกลับมาบ้านเพื่อพักผ่อน และจะต้องออกจากบ้านไปอีก ฉันก็เหมือนไข่ดิบที่ต้องหาอะไรมาห่อหุ้มตัวเองอีกครั้ง .. คุณคงเค้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงนิยามว่าบ้านคือที่ที่อันตรายเพราะปลอดภัย  

ฉันต้องทำเป็นเข้มแข็งเวลาที่ออกไปข้างนอก และเพราะอย่างนั้น ฉันเลยคิดว่าตัวเองเข้มแข็ง แต่บ้านทำให้เราปล่อยตัวตนของเราออกมา และฉันพบว่า ฉันไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลย 

ฉันรักตัวเองตอนที่บอกว่ากลับมาแล้ว ทิ้งเกราะโง่ๆที่หุ้มตัว ไม่มีอะไรต้องกลัวตอนอยู่ที่บ้าน— ที่บางคนไม่ได้หมายถึงที่ที่พ่อแม่อยู่ บ้านของใจเรา 

ฉันเกลียดเวลาที่เดินเร็วเหลือเกิน

ฉันเกลียดการพูดว่าต้องไปแล้ว...

ฉันต้องไปอีกแล้ว ฉันหยิบเกราะโง่ๆขึ้นมาสวม 

ฉันคิดถึงบ้าน

.
.
.
แต่ไม่เป็นไร 
เดี๋ยวกลับมานะ

ฉันบอกกับบ้านแบบนั้น