'เหนื่อยจัง'

นี่คือคำที่ติดอยู่ในใจทุกวัน คำที่ไม่เคยพูดให้ใครได้ยินเลยสักนิด เรารู้ตัวแหละว่าเราเหนื่อย แต่เราไม่เคยพูดมันออกมาเลย



จนบางทีความเหนื่อยมันสะสมขึ้นมาเรื่อยๆ
เหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่าง
เหนื่อยกับเรื่องหลายๆเรื่อง
เหนื่อยจนต้องมองดาวบนฟ้าแล้วอธิฐานว่า

'พรุ่งนี้ไม่มีเราได้มั้ย ทำให้เราหายไปที'




แต่เราไม่เคยได้หายไปเลย 
ก็ต้องมาทนกับเรื่องเหนื่อยๆอีก 
มันไม่มีความสุขเลยที่ต้องทนอะไรแบบนี้


เพราะเราเป็นคนไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกตัวเองด้วยมั้ง เลยทำให้ทุกคนมองว่าเราเป็นคนที่เข้มแข็ง ทั้งที่ความจริงไม่ใช่หรอก

เราเป็นคนอ่อนแอคนหนึ่งที่ต้องการใครสักคนคอยอยู่ข้างๆ เวลาเราเหนื่อยเราก็อยากบอกเขาได้ว่าเราเหนื่อย

'สู้ๆนะ'

'เหนื่อยมั้ยพักบ้างนะ'

'เก่งที่สุดเลย'


เราอยากได้ยินคำนี้จากปากใครสักคน ก็ยังดี 
แต่คำพวกนี้เราพูดกับตัวเราเองต่างหาก


เวลาเราล้ม เป็นเราที่ช่วยพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนต่อ

เวลาเราท้อ เราก็บอกตัวเองว่า สู้หน่อยนะ

เวลาเราเหนื่อยเราก็บอกตัวเองว่า เหนื่อยหน่อยนะเดี๋ยวอีกหน่อยก็คงดีขึ้น

เวลามีปัญหาเข้ามา เราก็ผ่านมันไปได้ด้วยสองขาของเราเอง.

เวลาเราร้องไห้ ก็มีแค่มือสองข้างของเราที่คอยเช็ดน้ำตา แล้วบอกกับตัวเองว่าเราเก่งที่สุดแล้ว



เป็นเรามันเหนื่อย 
เหนื่อยมากจริงๆ
แต่ละวันที่ผ่านมามันมีแต่ความเจ็บปวด
มันมีแต่ความเสียใจ
มันไม่มีความสุขเลยสักนิด
มันมีแต่ความเหงาและความโดดเดียวที่คอยเป็นเพื่อนให้พักพิง







บางที...
อยากจะยิ้มให้เหมือนคนอื่นเขาบ้าง
อยากจะสดใสให้เท่าคนอื่น
อยากจะเข้มแข็งให้ได้ครึ่งของพวกเขาก็ยังดี



ไม่หรอกเราทำแบบนี้ได้