กริ๊ง...

เสียงกระดิ่งที่ห้อยไว้บนประตูกระจกของร้านตัดผมดังขึ้น
เป็นสัญญาณบอกว่ากำลังมีคน เข้า หรือ ออก จากร้าน

ผมเดินออก

แสงแดดสาดส่องมาที่เส้นผม ผิวหนัง และดวงตาจนต้องหรี่ตาหลบแดด จนเหมือนอาตี๋ตาตี่
เศษผมที่ติดตามลำคอยิ่งเด่นชัด ชวนให้คันยิบยับ

ผมขึ้นคร่อมจักรยานยนต์คันโปรด
บิดกุญแจ
สตาร์ท
กำครัช
สับเกียร์
ค่อยๆปล่อยครัช พร้อมบิดคันเร่ง
พุ่งทะยานออกจากหน้าร้าน มุ่งสู่ที่พักเพื่อสระผม

---

ปัง!

เสียงปิดประตูห้องน้ำ ไม่ใช่เสียงปืนประทัดแต่อย่างใด
ผมเดินออกจากห้องน้ำ
เช็ดผมจนแห้งแล้วยืนมองกระจก ที่สะท้อนแสงจันทร์วันเพ็ญ
(ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ-Da Endorphine)
.
..
ผิด เอาใหม่

เช็ดผมให้แห้งแล้วยืนมองกระจก สำรวจทรงผมใหม่ที่พึ่งตัดมา
“กูก็หล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย”
ผมนึกในใจ แต่ละอายปาก ไม่กล้าพูดออกมา

---

ผมแต่งตัวหล่อ เป้าหมายต่อไปร้านกาแฟร้านโปรด

ผมเดินเข้าไป

Americano เย็น 1 แก้ว

ผมสั่ง

ระหว่างนั้นเพื่อนผมในร้านตะโกนทัก
“เห้ย ไปตัดผมมาหรอ”
“เออ” ผมตอบ
“วันหลังชวนกูด้วยนะ”

แล้วผมก็เดินออกไปนั่งโซนนอกร้าน
หยิบบุหรี่มาคาบที่ปาก แล้วจุดสูบ

“เห้ย ทรงผมใหม่แม่งเท่ชิบหาย หล่อหวะ”
เสียงเพื่อนผมที่นั่งอยู่ข้างนอกอยู่แล้ว
“แน่นอน”
ผมตอบและยิ้ม พยักหน้าให้

“ตัดทรงเหี้ยอะไรมึงเนี่ย”
เสียงแทรกมาจากข้างหลังผม หุบยิ้มแทบไม่ทัน
“เออ”
ผมตอบเพื่อนอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามาที่ร้านทัก ก่อนเดินไปนั่งโต๊ะเยื้องกับผม

ผมไม่สนในใจอะไร ยังคงนั่งต่อไป

ผมชินเสียแล้วกับโลกใบนี้
เพื่อนผมสามคน เป็นตัวแทนของคนสามประเภทบนโลกนี้ที่เราจะได้พบเจอตลอดชีวิตของเรา

ไม่ว่าเราจะทำ จะคิด จะสร้างอะไรสักอย่าง ย่อมมีคนสามประเภทนี้แสดงความคิดเห็นต่อตัวคุณเสมอ

“ตัดผมหรอ”
“ทรงผมใหม่หล่อดีนะ”
“ตัดทรงเหี้ยไรมึงเนี่ย”

เมื่อตัดผม จึงค้นพบสัจจะชีวิต