ดำดิ่งสู่ความมืดมิดในห้วงอนธกาล
ความมืดมิดที่แสงสว่างเข้าไม่ถึง
มองไม่เห็นแม้กระทั่งมือของตัวเอง



ฉันอยู่ที่ไหน?

ที่นี่คือที่ไหน?

ความมืดมิดโอบล้อมรอบตัวฉันเอาไว้ ณ ที่แห่งนี้ ที่ซึ่งไม่มีแม้กระทั่งเศษเสี้ยวของแสงสว่าง รอบตัวฉันมืดมิด ไม่อาจสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตใด ๆ และมองไม่เห็นแม้กระทั่งมือของฉันเอง

นี่มันบ้าอะไรกัน?

จะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง?

ฉันยกมือขึ้นกอดตัวเอง บรรยากาศโดยรอบสัมผัสไม่ได้ด้วยซ้ำว่าร้อนหรือหนาว แต่ฉันก็กอดตัวเองไว้เพราะมันเป็นทางเดียวที่ฉันจะบรรเทาความหวาดกลัวนี้ได้

สองเท้าก้าวเดินออกไปข้างหน้าช้า ๆ ทีละก้าว
ก้าวเดินไปด้วยความลังเลและไม่มั่นคง

นานเท่าไรแล้วนะ?

ฉันก้าวมาไกลเท่าไรแล้ว?

ฉับพลันเท้าก็เผลอก้าวลงไปในความว่างเปล่า ความมืดที่แผ่ปกคลุมอยู่รอบตัว ทำให้ฉันไม่รู้ว่ามีหลุมอยู่ มองไม่เห็นแม้กระทั่งสิ่งที่จะใช้ยึดเหนี่ยวเพื่อออกไปจากหลุมแห่งนี้

ร่างกายเบาหวิวราวกับขนนก ร่วงหล่นลงมาราวกับใบไม้แห้งในฤดูใบไม้ร่วง ฉันควบคุมอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งตัวฉันเอง ก็ได้แต่ปล่อยให้มันจมลงไปกับความมืดมิดที่แสนว่างเปล่าเท่านั้น

'พอเถอะ'
'ไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยเหรอ?'

...อะไรน่ะ...

'ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว จะให้พูดอะไรอีก'
'เราจะจบกันง่าย ๆ แบบนี้จริง ๆ เหรอ?'

...อย่านะ...

'อย่างี่เง่าได้มั้ย?'
'เรางี่เง่าขนาดนั้นเลยเหรอ'

...ไม่นะ...

'ทำไมถึงไม่เข้าใจซักที'
'เข้าใจอะไร'
'...'
'คุณเลือกเขา ทั้งที่ยังคบอยู่กับเราเนี่ยนะ'
'...'
'อยู่ ๆ มาขอให้เราจบกันแค่นี้พอ...'
'...'
'เราต้องทำยังไงเหรอ เราต้องรู้สึกยังไงเหรอคุณ...'

...ไม่!!



'...เราต้องรู้สึกยังไงเหรอคุณ...'

.
.
.

ราวกับสายน้ำเข้ามาโอบรอบตัวฉันไว้ ฉุดรั้งให้จมลงไปในความมืดมิดที่แสนอึดอัด ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากดิ้นรนจนหมดแรงและสิ้นหวัง

แล้วยอมแพ้ให้ตัวจมหายไปในความมืดมิดเหล่านั้น

ฉันหลับตาลงและตัดขาดตัวเองจากภายนอก
ปล่อยตัวเองให้จมหายไปกับความมืดมิด
ไม่ว่าปลายทางจะมีแสงสว่างรออยู่หรือไม่
แต่ ณ ตอนนี้ ฉันปรารถนาเพียงหลุดพ้นเท่านั้น

หลุดพ้นจากความมืดมิดนี้

หรือจมหายจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดนี้

ความมืด ที่กลืนกินตัวตนของฉัน