ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงบางอย่างกระทบกับประตูไม้มันทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหลังจากการพักผ่อนอันแสนยาวนาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แต่เธอกลับไม่แม้แต่พยายามจะลุกขึ้นไปเปิดประตู...กลับอยากให้เสียงนั้นเงียบไปเสียมากกว่า


...

เสียงเคาะประตูหยุดลงแล้ว เธอหลับตาลงพลางถอนหายใจอย่างยากลำบาก

"ฉันเฝ้ารอเสียงนั้นมาโดยตลอด แต่ทำไมถึงอึดอัดแบบนี้"

เธอบ่นกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาหรือเพราะว่าเธอชินกับการอยู่คนเดียวไปเสียแล้วล่ะมั้ง

เมื่อก่อนเธอไม่เป็นแบบนี้เลย...เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่ต้องการความเอาใจใส่และอยากได้รับความรัก

เธอโหยหามาตลอดเกือบทั้งชีวิต เธออยากให้ใครสักคนมาเปิดประตูห้องของเธอแต่ก็ไม่มี...มันทำให้เธอเศร้าจับขั้วหัวใจ

แต่ในวันนี้ วันที่เธอชินชา วันที่เธอตัดสินใจล็อคประตูบานนั้นและเก็บตัวเงียบ

เธอได้รู้...ว่าการอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้แย่อะไร

เธอมีความสุขกับหนังสือเล่มโปรด

เธอมีความสุขที่ได้กลิ้งไปมาบนเตียง

เธอมีความสุขกับการแต่งนิยาย

...เธอมีความสุขกับการอยู่ในห้องคนเดียว

แค่นั่น มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเด็กที่ไม่ได้้เรื่องอย่างเธอ

บางทีเธอก็คิด...ทำไมเธอไม่เหมือนคนอื่นๆที่ต้องการคนเคียงข้าง เปล่าเลย เธอต้องการมากๆแต่กลัวความเจ็บปวด

เธอคิดอยู่เสมอว่าความสุขที่สุุดของเธอคือการได้หายไปจากโลกนี้ แต่เธอก็มีความสุขที่ได้หายใจในทุกๆวันเช่นกัน

มันอาจเป็นความสุขเดียวของเธอในโลกใบนี้ด้วยซ้ำ ในห้องห้องนี้


...

เสียงน่ารำคาญดังมาจากนอกห้องของเธอเป็นรอบที่ร้อยในปี เธอเอาผ้าห่มคลุมโป่ง ฝั่งตัวเองให้จมกับที่นอน ผ้าปูที่นอนเปียกชื้นเพราะน้ำตาของเธอ

เธอขดตัวเป็นเปลือกหอยในเตียงนอนสีฟ้ามืดหม่น แต่เปลือกของเธอมันช่างเปราะบาง

' ไม่เป็นไร '

รอยร้าวแตกแขนงทุกครั้งที่เธอพร่ำบอกกับตัวเอง ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่เกิดประโยชน์แต่เธอก็ยังคงเชื่อมั่นในคำพูดที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

ไม่มีเหตุผล...


' กระจกที่แตกไปแล้วถึงแม้จะเอาพลาสเตอร์มาแปะ รอยร้าวก็ยังคงอยู่ '

เจ็บปวดเหลือเกิน แต่ในจินตนาการเธอยังคงโลดแล่นอยู่ในละครสัตว์ สวมหน้ากากตัวตลกสีขาวที่แต่งแต้มด้วยสีสัน รอยยิ้มจากหน้ากากทำให้ผู้คนสนใจเธอ

โดยไม่เห็นหยดน้ำสีข้นภายใต้หน้ากาก


เสียงรบกวนเงียบไปแล้ว เธอคลายตัวแบบเดิม ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ แต่ใจของเธอตอนนี้เละยิ่งกว่าอะไรดี




...แต่อย่างน้อย ห้องของเธอก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง