เมฆสีเทาตั้งเค้ามาแต่ไกล...

ไม่นานหยดน้ำจากฟากฟ้าก็ร่วงหล่นลงมาสู่พื้น

ฉันยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว...

ที่ป้ายรถเมล์แห่งนี้ไร้ผู้คน... 

ฉันหยิบร่มสีเทาหม่นขึ้นมากาง มองตรงไปยังอีกฟากหนึ่งของถนน

เขาอีกแล้ว
ผู้ชายคนนั้นยืนหลบฝนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม ร่มสีเขียวสดใสถูกหุบถือไว้ข้างลำตัว

เขามีท่าทีกระวนกระวายมากกว่าทุกวัน คงเพราะฝนที่กำลังตกหนัก และเวลาก็จวนค่ำ

เขาเป็นผู้ชายตัวสูง รูปร่างไม่ผอมแต่ก็ดูไม่เทอะทะ เขายืนอยู่ตรงนั้นทุกวัน และเราไม่เคยรู้จักกัน...

เมื่อฝนหยุดลง
แสงไฟสีเหลืองส้มส่องสว่างทอดยาวไปตามรายทาง 

ฉันเห็นแมลงตัวเล็กบินว่อนอยู่บนอากาศ บางตัวร่อนปีกหล่นลงพื้นซึ่งนองไปด้วยน้ำฝน บางตัวบินชนกับหลอดไฟด้านบนแล้วร่วงตกลงมา...สภาพพวกมันไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

ฉันหุบร่มถือไว้ข้างลำตัว
มองตรงไปข้างหน้า เป็นครั้งแรกที่เรามองสบตากัน แม้ไม่มีคำทักทายใด

เขาคลี่ยิ้มบางๆ ผ่านสีหน้าและแววตาที่สดใส

ฉันยิ้มตอบกลับไปโดยไม่คิดอะไร...

จากนั้นเราสองคนก็ถูกกั้นระหว่างรถเมล์สองคัน ที่เคลื่อนมาจอดตรงหน้า
 
ฉันก้าวขึ้นไปโดยไม่ลังเล...

มองออกไปนอกหน้าต่าง ซึ่งเขาก็ทำแบบเดียวกัน แต่ครั้งนี้เขามองมาที่ฉันแล้วยกมือโบกไวๆ แล้วพูดบางอย่าง
กลับบ้านดีๆ นะ
ฉันยิ้มให้เขาพลางหลุบตาลง ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากป้าย แล้วทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม...
เงียบงัน