ซอมบี้แหละ
ชนุธนา แสนเหม
เขียนไว้เพราะไม่ได้ดูภาพยนตร์ที่อยากดู
ฉันสะบักสะบอมในความมืด
เสียงครืดครืดหวัดวืดในเวหน
คืนจันทร์เพ็ญเป็นคืนมรณชน
เหล่าผู้คนไร้วิญญาจะกลับมา
หมาเห่าหอนดังขรมเหมือนงมน้ำ
นกแสกกาพากันตื่นร้องแหกห่า
นกฮูกร่อนคลอนใจในพณา
ฉันวิ่งฝ่าอธนาราตรีกาล
บ่รู้ทิศบ่รู้ทางบ่รู้หมาย
ฉันวิ่งไปหาคนตายที่หน้าด่าน
เผื่อไว้ว่าจะเจอเขาสักครา
เผื่อไว้ว่าเขาจะกลับมาเป็นคน
ฉันสลับความกลัวความประหลาด
ฉันสลัดซึ่งประสาทเสียทุกหน
สลัดมือเท้าเน่าเหม็นที่ต้องตน
สลัดจนมิคงไว้ซึ่งจิตตา
ฉันทอดกายลงก่ายลูบหน้าท้อง
เมื่อเราสองได้จุมพิตมิกังขา
ว่าซากเน่าจะไร้ชีพสิ้นชีวา
ว่ามรณาจะมาเยือนตนต่อไป
Written in this book
หลอนลากไส้
ฟิคชั่นและน็อนฟิคชั่น ว่าด้วยเรื่องผี ๆ และเฮอเร่อธีมที่อาจจะดูเบฺร้อ ๆ บ้างตามสไตล์คนเขียน