remembrance (n.)  ความทรงจำ        การรำลึกถึง ความคิดถึง--



       เย็นวันจันทร์เวลาสิบหกนาฬิกาสิบสองนาที เท้าของผมเดินเลียบเคียงไปตามถนน ชุดคนไข้ที่ใส่อยู่นั้นทำเอาคนรอบข้างหันมามองอยู่ไม่น้อย แต่ผมก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันนัก



       เมื่อเช้าคุณหมอบอกกับผมว่ามีร้านกาแฟตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนนถัดไปจากโรงพยาบาลประมาณสามหรือสี่ซอย เขาบอกอย่างนั้นพร้อมกับควักเงินในกระเป๋าของเขามาให้ผม



       อาจเป็นเพราะความสงสารหรือสมเพช ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่มันก็ดีกับตัวผม เพราะตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ก็ประมาณสี่เดือนกว่าๆ แล้ว ผมไม่เคยออกไปจากโรงพยาบาลเลย 



       คุณหมอคงอยากให้ผมได้สัมผัสกับชีวิตนอกโรงพยาบาลอีกครั้ง



       แน่ล่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยออกไปไหนเลย ไม่มีแม้กระทั่งใครที่จะมาเยี่ยม และผมก็ไม่รู้จะไปที่ไหนด้วย




       ผมเหมือนเด็กที่ถูกทิ้ง




       ความทรงจำที่ไม่สามารถกอบกู้กลับมาได้เปรียบเสมือนพิษร้ายที่คอยทำลายตัวผมตั้งแต่ที่ฟื้นมา 



       ผมได้แต่หวังว่าสักวันจะมีใครมารับผมกลับบ้าน




       ผมหยุดยืนอยู่หน้าร้านกาแฟ ก่อนจะค่อยๆ ผลักบานประตูเข้าไป กลิ่นหอมของกาแฟลอยเข้ามาในโสทประสาทมันทำให้รู้สึกดีไม่หยอก



       "ยินดีต้อนรับ--ค--ค่ะ--"



       คนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านกล่าวต้อนรับทักทายผม ทันทีที่เราสบตากัน คำพูดสุดท้ายของเธอขาดหายไป---
เหมือนกับ--ความทรงจำของผม





       "เอ่อ--รับอะไรดีค่ะ"



       เธอปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเดียวกับสีหน้าของเธอ



        "เอสเปรสโซ่ร้อนหนึ่งแก้วครับ"



       ปากเผลอผลั้งออกไปทั้งที่ยังไม่ได้อ่านเมนู ผมได้แต่ยืนขมวดคิ้วให้กับตัวเอง จนไม่ทันได้สังเกตว่าเธอนั้นมีสายตาที่เศร้าขนาดไหน



      "ได้แล้วค่ะ"


       "เท่าไหร่ครับ"


       "70 บาทค่ะ"



       เธอหันมาพร้อมกับแก้วเอสเปรสโซ่ ผนยื่นเงินที่ได้จากคุณหมอออกไปให้เธอจำนวนเงินเจ็ดสิบบาทที่พอดีราวกับคุณหมอรู้ว่าผมจะดื่มมัน



       ผมรับแก้วกาแฟมาก่อนจะเดินไปตรงประตูหน้าร้านกาแฟเพื่อที่จะกลับโรงพยาบาล ข้างนอกนั่นมีฝนตกปรายๆ



       และเป็นอีกครั้งที่ผมมัวแต่มองหยดฝนข้างนอก จนไม่ทันสังเกตว่าข้างในร้านฝนก็ตกเหมือนกัน หากแต่มันตกมาจากนัยน์ตาของหญิงสาวเจ้าของร้านกาแฟคนนั้น



       ผมค่อยๆ ก้าวเดินออกจากร้านกาแฟด้วยความเงียบงัน




       นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมตระหนักได้ว่า--




       มีใครบางคนหายไปจากความทรงจำ