อากาศหนาวในช่วงปลายปีเเละน้ำค้างในยามเช้าของวันอาทิตย์
เสียงจากวิทยุทรานซิสเตอร์ยี่ห้อธานินทร์ รุ่น TF268 มีเนื้อหาของข่าวดังนี้
ฉันตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง
ที่งานวิ่ง
จะมีอากาศหนาวในช่วงปลายปีเเละมีน้ำค้างในยามเช้าของวันอาทิตย์
ฉันเคยบอกกับเสือว่า
"หากเช้าวันอาทิตย์มีงานวิ่ง วันนั้นจะทำให้ฉันเป็นสุข"
เเละวันนี้ก็เช่นกัน
นาฬิกาปลุกฉันตอนตีสามยี่สิบนาที
ฉันลุกจากที่นอนอย่างเงียบ ๆ
เดินจ้ำเท้าอย่างเร็ว คว้าผ้าเช็ดตัว
เเละตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ
นานเเล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้วิ่ง
จำได้ลาง ๆ ว่าวิ่งครั้งล่าสุดเมื่อเดือนสิงหานู่น
จำได้ลาง ๆ ว่าวิ่งครั้งล่าสุดเมื่อเดือนสิงหานู่น
วันนี้ นาทีนี้ ขณะนี้เดือนตุลาเเล้ว
เกือบ ๆ สองเดือนเเล้วที่เท้าทั้งสองข้างไม่ได้เเตะหรือสัมผัสกับรองเท้าวิ่ง
พื้นถนน สนามหญ้า ฟุตปาธริมถนน หรือที่ใด ๆ บนพื้นผิวดาวเคราะห์น้อยดวงนี้
ฉันตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง
บนศีรษะมีหมวกไวเซอร์สีชมพู ผมที่ถูกมัดไว้ด้วยหนังยางสีดำ เส้นใหญ่ สองเส้น
ที่เสื้อวิ่งมีบิ้บ (Bib) เเปลว่า ผ้ากันเปื้อน มาจากภาษาละติน
ที่บิ้บจะบอกระยะทางที่ฉันจะวิ่ง รุ่นอายุ หมายเลขประจำตัวนักวิ่ง
ชื่อ เเละเบอร์โทรที่ติดต่อยามฉุกเฉิน
ในวันที่มีงานวิ่งบิ้บจะเป็นเหมือนบัตรประจำตัวประชาชน
ทุก ๆ สิ่งมีชีวิตที่สมัครวิ่งจะได้รับบิ้บคนละหนึ่งใบ
บิ้บที่ฉันได้ถูกติดไว้ที่ชายเสื้อตั้งเเต่เมื่อคืน ก่อนที่ฉันจะเข้านอน
เวลาตี่สี่เช่นนี้บนถนนเเทบจะไม่เห็นรถหรือสิ่งมีชีวิต
มีเพียงเเสงไฟสีเปลือกไข่ที่สาดส่องมายังสองข้างถนน
อากาศหนาวในช่วงปลายปีเเละน้ำค้างในยามเช้าของวันอาทิตย์
ฉันขับรถไปยังร้านสะดวกซื้อเเห่งหนึ่ง มันอยู่ไม่ไกลจากโฮสเต็ลที่ฉันพักอยู่
“อเมริกาโน่ร้อนไม่ใส่น้ำตาลเเก้วนึงค่ะ” ฉันพูดกับบาริสต้าในร้านสะดวกซื้อ
“อเมริกาโน่ร้อนไม่ใส่น้ำตาลเเก้วนึงค่ะ” ฉันพูดกับบาริสต้าในร้านสะดวกซื้อ
"อเมริกาโน่ร้อน ไม่ใส่น้ำตาลนะครับ"
บาริสต้าย้ำในสิ่งที่ฉันพูดอีกครั้ง
"ค่ะ" ฉันกล่าวตอบ
ฉันยืนมองไอที่ลอยขึ้นไปเเละต้องพ่ายเเพ้ให้กับความกดอากาสต่ำจากเครื่องปรับอากาศภายในร้าน
น้ำอุณหภูมิสูงปรี๊ดค่อย ๆ ไหลออกมาจากเครื่องชงกาเเฟอย่างเกียจคร้าน ทีละนิด ๆ
พร้อมกับกาเเฟที่ถูกบดจนละเอียด
ว่ากันว่าน้ำร้อนที่มีอุณหภูมิเหมาะสมในการชงกาแฟ คือ อุณหภูมิ 94 องศาเซลเซียส
ไม่ใช่เเค่ฉันที่เข้าร้านสะดวกซื้อในเวลาเช่นนี้
การที่มีสิ่งมีชีวิตใส่เสื้อเหมือนกับฉัน ที่เสื้อของเขามีบิ้บติดอยู่
ทำให้ฉันคลายความรู้สึกเเปลกหน้าลงไปบ้าง
มันบอกให้ฉันรู้ว่าเขาก็กำลังจะไปทำสิ่งเดียวกันกับฉันเช่นกัน
ที่งานวิ่ง
สิ่งมีชีวิตจำนวนนึงกำลังจัดการกับซุ้มบอลลูนสีเหลืองสดใส ขนาดมหึมา
ลมจำนวนมหาศาลถูกอัดเข้าไปในซุ้มบอลลูน
ลมจำนวนมหาศาลถูกอัดเข้าไปในซุ้มบอลลูน
จังหวะที่ซุ้มบอลลูนค่อย ๆ เป็นรูปร่าง จนเต็ม
มันเป็นรูปทรงโค้งทอดมายังอีกฟากฝั่งของถนน
เเละมันสวยงามเชียวล่ะ
"อเมริกาโน่ร้อนเเก้วที่เหลือควรจะลงไปอยู่ในท้องฉันได้เเล้ว"
ฉันพึมพำกับตัวเอง
ผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไปมา
นักวิ่ง,เจ้าหน้าที่,ตากล้อง,พยาบาล
ที่โต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มใต้คณะ
น้ำมันมวยหลอดสีเหลืองถูกหยิบขึ้นมา ฉันบีบใส่ฝ่ามือ เอามันปาดไว้ที่น่อง
เเละนวด นวด นวด
ตีห้ายี่สิบเอ็ดนาทีเเล้ว ฉันควรลุกไปยืดเหยียดร่างกาย เพราะอีกสามสิบนาทีกว่า ๆ ต่อจากนี้
จะเป็นการปล่อยตัวนักวิ่งระยะมินิมาราธอน เเละระยะฟันรันตามลำดับ
เมื่อถึงเวลานั้นฉันเเละเขาเหล่านั้นจะยืนอยู่ที่ซุ้มปล่อยตัว
เเละจะไม่ได้ยินเสียงใดชัดเจนไปกว่าเสียงหัวใจของตน เเละมันดังชัดที่สุด
ฉันจะต้องไปเเล้ว
อาการบาดเจ็บ
คือสิ่งที่ฉันหรือใครไม่สามารถที่จะคาดเดาได้
เหล่านั้นอาจจะเข้ามาทักทายฉันในกิโลเมตรที่ 1 หรือ กิโลเมตรที่ 5 หรือไม่ก็อาจจะเป็นช่วงที่ฉันก้าวเท้าเข้าเส้นชัย
พิธีกรนับเวลาถอยหลัง
ห้า
สี่
สาม
สอง
หนึ่ง
เเตรสัญญาณปล่อยตัวดังขึ้นพร้อมกับคำกล่าวที่ว่า "วิ่งให้มีความสุขนะครับ"
ห้า
สี่
สาม
สอง
หนึ่ง
เเตรสัญญาณปล่อยตัวดังขึ้นพร้อมกับคำกล่าวที่ว่า "วิ่งให้มีความสุขนะครับ"
หัวใจทุกดวงก้าวออกจากจุดปล่อยตัว ก้าวไปเเละก้าวไป
เเละการเดินทางครั้งใหม่ของฉันได้เริ่มขึ้นอีกครั้งเเล้ว