Narita to NYC Flight

ไม่รู้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ อาจจะ21หรือ22มกรา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้อยู่ส่วนไหนของโลก รู้แค่ยังไม่มีแสงอย่างอื่นนอกจากแสงไฟอ่านหนังสือที่พึ่งปิดลงไปเมื่อสักรู่หลังจากอ่าน Pieces of you บทแรกจบ

อันดันเต้ เราไม่เข้าใจ เข้าไม่ถึง และตกตะกอนอะไรออกมาได้เลย สัมผัสได้แค่ความเศร้า ความหดหู่ ความไม่เข้าใจของคนเขียน นี่อาจเป็นเหตุผลที่เราได้แค่ความรู้สึกจากบทนี้ เพราะคนเขียนอาจแค่ต้องการระบายความรู้สึกเช่นกัน

ตอนนี้เรามองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน แสงจากข้างนอกเพียงพอให้เห็นแสงสีส้มที่กำลังจะไล่กินก้อนเมฆ ตัดสินใจไม่นอนเพราะอยากรอดูเครื่องบินข้ามไทม์โซน อยากเห็นการบินเข้าหาดวงอาทิตย์ บินหนีความมืดตอนกลางคืน บินย้อนเวลา ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังมาก จนลืมคิดถึงความเป็นจริง ตั้งใจเสียจนไม่สนใจเวลาที่กำลังแสดงอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เพียงแต่ตั้งตารอคอยด้วยความหวัง

มือที่ประทับลงไปสัมผัสได้ถึงความเย็นจัดภายนอกหน้าต่าง


'ทำไมไม่เห็นแสงสักทีนะ'

รอจนเราคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง ดูรายละเอียดตำแหน่งที่ตั้ง ดูไทม์โซนที่แสดงบนจอทัชสกรีนเล็กๆบนเบาะ

ต้องยอมรับว่า เราไม่ได้คาดหวังบนพื้นฐานความเป็นจริง

หลังจากตัดสินใจตรวจเช็ครายละเอียด อย่างน้อยตอนนี้เราก็ไม่ได้รอเก้อแล้ว แต่เราก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อีกทั้งยังมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ทั้งไม่ต้องการคำตอบอย่างเช่นตอนนี้บินอยู่ส่วนไหนเวลาใดของโลก จนไปถึงคำถามที่ต้องการคำตอบอย่างเช่นตอนนี้เราทำอะไรอยู่

รู้สึกอะไร

คิดอะไรอยู่

กำลังจะไปไหนเพื่ออะไรกันแน่

ทำไมไม่ตื่นเต้นเลยนะทั้งๆที่กำลังสานต่อความฝันของตัวเองแท้ๆ

ไม่คิดว่ายิ่งโตเราจะยิ่งอ่อนแอ

ความกลัวคือความรู้สึกพื้นฐานของมนุษย์

แต่สิ่งที่เราเผชิญตอนนี้คือความว่างเปล่า


Time to sleep
______________________✈️

Airplane
Knowhere
Unknow date and time

Darkblue tone.