ตีสามเป็นเวลาที่คนหลายคนกำลังนอนหลับฝันหวาน แต่ไม่ใช่กับนิสิต มศว วันงานพิธีการ ค่าย อัตลักษณ์
ห้องอาบน้ำตอนนีัเปรียบเสมือนกับบังลังค์เหล็กใน game of throne แถวต่อเข้าห้องน้ำยาวไปจนถึง ห้องส้วม
.
.
แต่ด้วยการวางแผนที่ดีของฉันการแหกขี้ตาตื่นก่อนคนอื่น อาบน้ำตอนยังไม่วุ่นวายถึงว่าคุ้มกับการยอมตื่นเช้าครั้งนี้
..
ตีสี่ครึ่งคือเวลาที่เอกรัฐศาสตร์เรียกรวม
ถึงแม้ว่าหลายคนจะมาก่อนเวลาหลายคนมาตรงเวลา แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่มาสาย "แค่มาให้ทันเวลากันมันจะตายหรือไง" คือคิดในใจนะไม่ได้พูด ปกติก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ฉันคงไม่คิดฆ่าตัวตายด้วยวิธีนี้หรอก
..
เมื่อมีปัญหาคนมาสายมันก็จะมีปัญหา เรื่องเครื่องแบบตามมา ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่ไม่บอก แต่ฉันงงกับคนที่ของไม่ครบหรือเอามาผิดมาก เธอเป็นอะไรก็บอกสิ แล้วเกิดปัญหาที่หน้างานความซวยก็ลงที่พี่บ้าน 

ห้ามแต่งหน้าแล้วดันมีคนเขียนคิ้วอีก 
มันน่ารำคาญนะ 
มีอีกเรื่องคือเรื่องเซทผม ผู้ชายต้องเซทเปิดหน้าผา แค่ฉันคนเดียวโดนเซทไป5รอบ ทั้งติดกิ๊ฟทั้งลงเจล จนสภาพผมฉันเหมือนขนเม่นไปทุกที
..
ตอนไปที่ยิมฝนตกเลยต้องนั่งรถไป ฉันคุ้นหน้าหลายๆคนอยู่แต่เนื่องจากวันที่สัมภาษณ์ไม่ได้ใส่แว่นไปเลยจำหน้าไม่ได้ 
ส่วนคนที่นั่งข้างๆก็ ..... ไม่พูดถึงล่ะกันนะ 
.
ความน่ารำคาญมาอีกแล้วคือเรื่องข้าว ข้้้้้้้้าวกล่องเป็นไก่อะไรซักอย่างกับไข่พะโล้ใส่ไว้ในถุง ??? 
ไข่พะโล้??? ถ้าฉันหรือใครทำหกซึ่งที่นั่งนั้นเป็นแบบขั้นบันได ยิมก็จะมีน้ำตกแกงพะโล้เกิดขึ้นแน่นอน 

.
.
พิธีก็...น่าเบื่อ ไม่เล่าเพราะว่าน่าเบื่อจริงๆ 
ฉันจะแอบหลับก็ไม่ได้เพราะกล้องที่ถ่ายภาพพิธีขึ้นจอมันซูมเข้าเห็นฉันเต็มๆ
.
.
ความสนุกมันคือหลังจากนี้ 
การจับสายเทค 
เป็นเวลาน่าจะประมาณทุ่มกว่าๆ 
ฉันก็ถูกให้นั่งเรียงถามบ้านปกติรุ่นพี่ก็บอกตอนแรก ว่าจะให้จับระหว่างทางเดินกลับหอ แต่สุดท้ายก็ให้นั่งจับข้างๆยิม ซึ่งถ้าเป็นแบบแรกคงนรกแตกมากๆ 
การจับสายเทคทำให้รู้อย่างหนึ่งว่า ที่ นี้ มศว ติ่งเกาหลีเยอะมาก กอไก่ล้านตัว คำใบ้ถ้าหากว่าคนที่่ไม่เคยตามศิลปินเกาหลีเขาคงงงมากๆ 
มะแดหวี
นิสิตชายข้างหน้าฉันได้คำใบ้นี้ ส่วนฉันได้คำใบ้เป็นชื่อสมาชิกของบอยแบนด์วงหนึ่ง พี่เทคต้องเป็นผู้หญิงแหละไม่น่าจะเป็นชายหรือเพศที่สาม ฉันคิดว่าอย่างงั้น 
.
วันนี้ไม่มีอะไรมากแต่ เจ็บก้นมาก ถึงหอฉันอาบน้ำเตรียมตัวนอน พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนวันนี้แล้ว และคิดว่ากิจกรรมคงไม่น่าเบื่อ  แค่คิดนะ 
.
.
.
. ผ่านพิธีแล้ว ฉันยังคงไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นนิสิต มศว