ยืนบนเส้นกลาง
วันนี้
ตอนที่ตะวันยังไม่ยอมเผยตัว
เป็นวันที่เรา
ยืนเหยียบอยู่บนเส้นกลางลืมตามาเราคิดถึงเธอ
ใจมันเพ้ออยากสนทนา
มันนานแล้วไม่ได้เจอหน้า
ไม่พูดจาตั้งแต่จากกัน
เราห่างไกลคนละเวลา
เราตื่นเช้ามาแต่เธอพลบค่ำ
เรากลัวรบกวนสิ่งที่เธอทำ
แต่ใจก็ย้ำเพราะคิดถึงเธอ
ตอนยืนเหยียบเส้นกลาง....เราเลือกเธอ
วันนี้
ตอนที่ตะวันหลบอยู่หลังเงาเมฆ
เป็นวันที่เรา
ยืนเหยียบอยู่บนเส้นกลางเสียงริงโทนดังขึ้นมาในช่วงที่อากาศอบอ้าว นอกกระจกรถเต็มไปด้วยฝุ่นควันจากท่อไอเสียรถยนต์
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า ลืมไปแล้วด้วยซ้ำไปว่าตั้งเป็นเสียงอะไรอยู่
“สวัสดีค่ะ คุณ.."
เรียกสัมภาษณ์งานเป็นเรื่องน่าดีใจกับเด็กจบใหม่เสมอ
แต่ตอนนี้เราเกิดคำถามกับตัวเองมากมาย
ไม่อยากอยู่บ้านเหรอ?
อยากไปทำงานที่กรุงเทพจริงเหรอ?
คนเราต้องกินต้องใช้ แต่เราเริ่มไม่แน่ใจว่าการตัดสินใจนี้จะนำพาอะไรไปจากเรา เพื่อแลกกับสิ่งที่ได้มา
“ครับ...ได้ครับ”
เราตอบตกลงไปอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้เรายังนอนนิ่งคิดไม่ตกอยู่บนฟูก
ว่าหลังจากเราผ่านตรงนี้ไปแล้ว
เราจะทำอะไร?
เราจะเลือกความสุขที่ได้ทำงานที่ฝัน
แลกกับไม่มีเวลาที่ให้ตัวเองและครอบครัว
หรือเลือกหางานที่ไม่ได้ควาดหวังไว้
เพื่อแลกกับการมีเวลา
และความสุขที่บ้าน
เรายังเหยียบอยู่บนเส้นกลาง