เบื้องหน้าของฉัน
มีกลุ่มเมฆสีดำทมิฬสยายปีกอยู่ ราวกับอีกาตัวใหญ่ยักษ์ที่น่าเกรงขามแต่จริงๆแล้วแฝงไว้ด้วยความบอบบาง 
มันสะบัดปีกขึ้นลง 
ทำให้เกิดลมที่รุนแรงและหนาวเหน็บ
 ฉันจ้องมองมันอยู่นานสองนาน 
พร้อมกับคิดในใจ 
เจ้าอีกาเอ๋ย ฉันรู้ว่าแกนั้นโดดเดี่ยว ถึงแกจะน่าเกรงขามแต่สิ่งที่แกต้องการจริงๆคือเพื่อนพ้อง
เหมือนอีกาที่แสนบอบบางตัวนั้น
ได้ยินสิ่งที่ฉันคิด 
มันปล่อยหยดน้ำตาออกมาห่าใหญ่ ดีแล้ว ร้องออกมาที่นี่ไม่มีใครดูถูกความอ่อนแอของแกหรอกและแล้วเจ้าอีกาตัวใหญ่
ก็จางหายไป
เหลือทิ้งไว้เพียงแอ่งน้ำตาของมันเบื้องล่าง