ฉันหยุด...บรรเลงคำบนแป้นพิมพ์ชั่วครู่ เงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ แล้วเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้น ดังก้องมาจากที่ใด

    ฉันพยายามหันซ้ายหันขวา เพื่อหาต้นตอของเสียงนั้น

    หลังจาก ใช้เวลาค้นหาเธออยู่สักพัก

    ฉันจึงตัดสินใจเอื้อมมือเปิดผ้าม่านที่ดูเหมือนปิดตายไปชั่วเวลาหนึ่ง เนื่องจากแสงแดดที่เล็ดลอดเข้ามากระทบกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่ต้องปิดตายมันไว้

    และแล้ว ฉันก็พบกับเธอ...

    เธอยืนสง่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉัน

    ฉันจ้องมองเธอด้วยความสนอกสนใจ

    แต่เหมือนเธอจะไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าฉันกำลังจ้องมองเธออยู่

    เธอยังคงยืนนิ่งราวกับรูปปั้น แต่ถ้ามองลึกลงไปภายในสายตาเธอนั้น เหมือนกำลังรอคอยที่จะพบใครบางคน

    ฉันยังคงมองเธออยู่ จากริมหน้าต่างในฝั่งของฉัน

    เธอยังคงมองหาใครบางคน จากฝั่งของเธอ

    

หลังจากที่ฉันจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ฉันตัดสินใจที่จะทักทายเธอ

     ในขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยปากทักทายเธอ

                                                ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า 

    หรือจริงๆ แล้ว ฉันไม่ควรทักเธอ 

    ฉันควรปล่อยให้เธออยู่ในโลกส่วนตัวของเธอต่อไป

    ส่วนฉันก็แค่ต้องแอบมองเธออยู่ ณ จุดที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้

     สุดท้าย ฉันตัดสินใจไม่ทักเธอ... 

แต่ฉันก็อดใจละสายตาจากเธอไม่ได้ ฉันจึงแอบมองเธอต่อไปอีกสักพัก

    สายลมอ่อนๆ พร้อมกับเศษใบไม้ พัดผ่านตัวเธอเป็นระยะ

    แต่เธอยังคงไม่หายไปไหน ยังยืนหยัดอยู่ ณ จุดเดิม

    ไม่นานนัก ก็มีเสียงปริศนาดังมาจากระยะไกล

    เธอหันซ้ายหันขวาหลังทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น

ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ เสียงปริศนานั้นค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับสายลมอันแผ่วเบา

   เมื่อมองทอดสายตาออกไปไกลขึ้นอีกนิด 

จนกระทั่ง

   เธอส่งเสียงดังเมื่อได้พบกับเขา

   ฉันแอบอดอิจฉาเขาคนนั้นไม่ได้ เมื่อได้เห็นท่าทางแสดงความดีใจมากที่เธอได้มอบให้กับเขา

   รวมถึงแอบอดอิจฉาไม่ได้ที่ได้เห็นเธอมีความตั้งใจที่แน่วแน่ในการรอคอยเขาคนนั้นกลับมาหาเธอ

   ฉันยืนมองอยู่เงียบ...

   จนกระทั่ง เธอทั้งสองค่อย ๆ กางปีก โบยบิน จากฉันไปจนลับสายตา...

   ฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่คราวนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วตรงที่

   ฉันตัดสินใจเอ่ย " คำลา "

   ถึงแม้ว่าเธออาจจะไม่ได้ยินคำอำลา แต่ฉันหวังว่า "ฉันจะได้พบเธอทั้งสองอีกครั้งนะ"

                    ขอบคุณเธอและเขาที่สอนให้ฉันเข้าใจความสุขของการรอคอย.