เริ่มจากแผ่นแรกคือเมื่อเช้า
มึงมัวแต่แต่งตัวจนลืมดูขนมปังที่ปิ้งอยู่บนกระทะไฟฟ้า
กว่าจะสนใจก็ตอนที่มันส่งกลิ่นไหม้ออกมา
สายไป...
มันแดกไม่ได้แล้ว

แผ่นที่สองคือตอนเย็น
แค่สองนาทีที่มึงหันมาสนใจจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ
ผิวเกรียมสีดำทึบก็บดบังเนื้อสีขาวของขนมปังไปจนสิ้น
มึงอดแดก

อันที่จริงขนมปังสองแผ่นนี้มันคือมื้อเช้ากับมื้อเย็นของมึง
ถึงมันจะไหม้
มึงก็กินอย่างอื่นได้


โอกาสครั้งแรก
มึงให้ความสนใจกับตัวมึงมากเกินไป
รู้ตัวอีกที
มันก็หายไปกับอากาศแล้ว
โอกาสครั้งที่สอง
มึงให้ความสนใจกับคนอื่นมากเกินไป
แล้วแม่งก็หายไปพร้อมกับคนอื่นนั่นแหละ

น่าเสียดาย
ที่มึงไม่สามารถหาโอกาสอื่นมาแดกได้เหมือนกับขนมปัง
อดก็คืออด
พลาดก็คือพลาด
มันย้อนเวลากลับไปคว้าใหม่ไม่ได้
เหมือนกับขนมปังนั่นแหละ
อย่างมากก็ได้แค่ขูดผิวที่ไหม้เกรียมออก
แต่แม่งก็ไม่อร่อยเหมือนเดิมแล้ว
แล้วใครจะทนแดก?

วันนี้มึงปิ้งขนมปังไหม้ไม่เป็นไร
เพราะมึงก็ยังมีขนมปังในถุงเหลืออีกมาก
แต่ถ้าวันไหนที่มันเป็นแผ่นสุดท้ายของมึง
เฝ้ามองมันให้ดีดี
อย่าให้มันไหม้เป็นแผ่นที่สาม
เพราะมึงจะไม่เหลือขนมปังอีกสักแผ่นเดียว