"ไม่รู้สิ"

"รักเขารึเปล่า"

"ก็มาถึงขนาดนี้แล้วอ่ะ"

วันนี้ได้มีโอกาสไปร่วมงานมงคลสมรสเช้าตามพิธีแบบไทยเป็นครั้งแรกในชีวิต

ได้เห็นความชื่นบานของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

ท่ามกลางการร่วมมือและขัดแย้งกันเล็กๆน้อยๆ แบ่งรับแบ่งสู้กันไป

ได้เห็นความภาคภูมิใจของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

ท่ามกลางคำยินดีและอวยพรของแขกผู้ใหญ่ที่นับหน้าถือตากันในสายงาน

มันก็รู้สึกแปลกๆ ออกไปทางดีแฮะ

ได้เห็นพิธีกรรมต่างๆมากมายที่เคยคิดว่ามันยุ่งยาก

แล้วมันก็ดูยุ่งยากกว่าที่คิดจริงๆด้วย ฮาาาาาาาาาาา

อาจเพราะยังไม่เคยได้มีโอกาสมาเห็นของจริงแบบนี้มาก่อน

ทำให้มายาคติเกี่ยวกับการแต่งงานตอนนี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

แต่เดิม... เคยชินกับการรอกินโต๊ะจีนระหว่างประธานกล่าวเปิดงาน

ยื่นซอง รับของชำร่วย นั่งดูวิดีโอพรีเซ้นท์ และส่งตัวเข้าหอ เพียงแค่นี้

มายาคติเกี่ยวกับการแต่งงานในตอนนั้นจึงดูเลือนรางและไกลตัวออกไป

ระหว่างที่ยืนรอขบวนขันหมากของเจ้าบ่าวเคลื่อนขบวน

ผ่านด่านประตูเงินประตูทองเข้ามาด่านแล้วด่านเล่า

ตัวฉันตอนที่ยืนถือประตูเงินประตูทองเป็นด่านสุดท้าย

ก็เผลอคิดในใจว่า เร็วจังแฮะ ถ้านี่เป็นงานแต่งของฉันเอง

เจ้าบ่าวของฉันไม่มีทางหลุดเข้ามาง่ายๆแบบนี้แน่

แก๊งค์เพื่อนๆของฉันคงงัดเอาบททดสอบบ้าๆบอๆมาให้เขาทำแน่นอน

บ้าจริง นี่เราเกิดอยากแต่งงานขึ้นมารึยังไง? 5555555555+

บทสนทนาที่เพื่อนคนนึงถามเจ้าสาวอย่างจริงจังในคืนก่อนวันแต่งงานนั้น

ดูเหมือนจะไม่ได้คำตอบที่ต้องการออกมาจากปากเจ้าสาวเลย

ฉันแอบคิดว่า ทำไมล่ะ ทำไม?

ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนหรือใครต้องแต่งงาน

โดยที่ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่า 'พร้อม' หรือ ‘รัก’

ถ้าฉันจะแต่งงาน

นั่นหมายความว่าฉันพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างใครคนนั้นไปตลอด

และพร้อมจะรับเอาตัวและหัวใจของเขาไปดูแล โดยที่เขาก็ต้องการฉันเช่นกัน

แต่ถึงจะไม่ได้คำตอบที่ควรได้จากเจ้าสาว เพื่อนของฉัน

งานแต่งงานในวันนี้ก็เป็นสิ่งที่เธอได้เลือกแล้ว

เธอจะมีเหตุผลอะไรก็แล้วแต่

มันเรื่องของเธอมั้ย?

555555555+

อย่างน้อยวันนี้....

เพื่อนอย่างฉันก็ยินดีและดีใจที่ได้ทำอะไรเพื่อส่งเธอเดินไปอย่างสง่างาม

ยินดีกับเธอด้วยนะ ^-^

---

Image Cr. ReadUnwritten.com