วันประกาศผลสหกิจศึกษา
ในที่สุดวันที่ทุกคนต่างรอคอยก็มาถึงจนได้
วินาทีสุดระทึก หัวใจเต้นผิดจังหวะ หน้าด้านชา มือเท้าสั่นเย็นยะเยือก
ฉันนั่งคลิกลิงค์ที่อาจารย์อัพขึ้นในกลุ่มเฟซบุ๊คอยู่ที่บ้าน
ก่อนกดดาวน์โหลดไฟล์ที่อาจารย์แนบมา
ฉันไล่อ่านสเตตัสคำชี้แจงบวกความห่วงใยที่อาจารย์พิมพ์ขึ้นมาราว ๆ สิบกว่าบรรทัด
แล้วลงท้ายด้วยคำว่า ทำตัวดี ๆ นะ
ฉันกดเข้าไปดูชื่อตัวเองพร้อมสถานที่ที่ได้ไป แทบช๊อก !!
น้ำตาเริ่มคลอเต็มเบ้าตาแล้วไหลพรากอาบลงบนแก้มใส ๆ
ฉันได้ไปอยู่ในที่ที่ฉันไม่ได้เลือกและไม่อยากไป
ก่อนหน้านี้หนึ่งสัปดาห์อาจารย์ให้ทุกคนกรอกสถานที่ที่ต้องการลงแล้วอาจารย์จะพิจารณาตามความเหมาะสม ฉันภาวนาให้ได้ที่ที่ฉันอยากไป หวังว่าที่นั่นจะเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับฉัน
พูดถึงความหวัง
ใคร ๆ ก็กลัวความผิดหวัง
ฉันเสียใจที่ได้ในสิ่งที่ฉันไม่ได้เลือก
ความเสียใจในครั้งนี้ทำให้ฉันต้องร้องไห้ทุรนทุรายอย่างสาหัส
เกือบสามปีแล้วที่ทุกคนต่างพิสูจน์ตัวเองว่าใครเหมาะสมที่จะได้ไปสหกิจที่ไหน
ใครทำดีกว่าก็ได้ไปที่ที่ดีกว่า
ส่วนใครทำไม่ดี ก็จะได้ตามผลที่ตัวเองได้กระทำไว้
พิสูจน์มาสามปี แต่รู้ผลแค่วินาทีเดียว
หลังจากที่ทุกคนกดเข้าไปดูผลของตัวเอง
หลาย ๆ คนพากันอัพสเตตัสร่วมแสดงความยินดีกันยกใหญ่
ยิ่งเห็นทุกคนมีความสุขกับผลที่ตัวเองได้รับ
กล้ามเนื้อหัวใจยิ่งบีบคั้นให้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหนกัน ?
ฉันพร่ำแต่ถามตัวเองอยู่ในใจ แต่ก็ไร้คำตอบสิ้นดี
คนอ่อนแอก็แพ้ไป
สักพักมีแต่คนทักมาให้กำลังใจกันเพียบ
ไม่มีอะไรสำคัญ เท่ากับกำลังใจ ณ ตอนที่เราล้มลง จริง ๆ
กำลังใจยิ่งกรูเข้ามา น้ำตาก็ยิ่งไหล
เสียงร้องไห้ที่ดังโหวกเหวกก็ยังไม่หยุดไม่หย่อน
หลังจากความทุกข์ยิ่งกว่าข้อความใน Inbox แล้ว
ความสุขมักมาเยือนตามหลังเสมอ
ก็มีพ่อของฉันนี่แหละ ที่ไม่เคยหายไปไหน
พ่อเข้ามาโอบและปลอบเด็กขี้แยให้หายเศร้า
พร้อมบอกว่า ''
ถ้าลูกภาวนา แล้วไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
บางทีที่นั่น อาจเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับลูกก็ได้นะ
ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ขอแค่ลูกเชื่อมันในสิ่งที่ได้กำหนด
ถ้าเรื่องเท่าผุยผง ลูกยังร้องไห้และแก้ปัญหามันไม่ได้
ต่อไปถ้าลูกเจอปัญหาที่ใหญ่กว่าในวันข้างหน้า ลูกจะแก้ไขมันได้อย่างไร
เข้มแข็งให้สมกับเป็นลูกของพ่อหน่อย''
มันก็จริงอย่างที่พ่อว่าแหละเนอะ
จะได้ไปที่ไหน ไม่สำคัญเท่ากับการพิสูจน์ตัวเองให้บริษัทเห็นว่าเรามีความสามารถจริงหรือเปล่า
ชีวิตฉันหลังจากนี้
คือการพิสูจน์ตัวเอง
ยิ่งมีคนสบประหม่าเยอะ
ยิ่งต้องเอาชนะมันไปให้ได้
ใครจะดูถูกเรา ไม่สำคัญเท่า เราไม่ดูถูกตัวเองบทเรียนในครั้งนี้สอนให้ฉันได้รู้ว่า
ความถ่อมตน จะทำให้เราสูงส่ง
แต่ความหยิ่งยโส จะทำให้เราตกต่ำ
หวังมาก เจ็บมาก
หวังน้อย เจ็บน้อย
ควรหวังแต่เพียงพอดี
ตกลงเราใช้ชีวิตให้ใครพอใจ
มนุษย์หรือพระเจ้า
สิ่งที่มนุษย์เขียนขึ้น
สามารถลบทิ้งหรือแก้ไขได้
แต่สิ่งที่พระเจ้าเขียนขึ้น
ไม่สามารถลบทิ้งหรือแก้ไขได้อีกแล้ว
อยากมองและเรียนรู้โลกกว้าง
อย่าได้คับแคบที่หัวใจ
เราวางแผน
อัลลอฮฺก็ทรงวางแผน
และแน่นอนแผนการของอัลลอฮฺนั้นแยบยลเสมอ
(อัลกุรอาน)
091159.
Comments
dolphingoing
4 years ago
เรื่องราวคล้ายๆของเรามากเลยค่ะ นี่ก็สหกิจศึกษาเหมือนกัน
แล้วก็ได้ไปในสถานที่ที่ไม่ได้เลือกแล้วก็ไม่อยากไปเหมือนกัน
ช่วงแรกๆนี่ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ พาลนอยอาจารย์ไปหมด แต่ตอนนี้ก็ผ่านมาได้ เดือนสุดท้ายแล้ว
อยากบอกว่าสู้ๆนะคะคุณ มันจะแย่ยังไงสุดท้ายเราก็ต้องผ่านมันไปให้ได้เนอะ นี่แหละ บททดสอบของชีวิต พยายามมองบวกๆแล้วก้าวผ่านมันไปให้ได้นะคะ เป็นกำลังใจให้:3
แล้วก็ได้ไปในสถานที่ที่ไม่ได้เลือกแล้วก็ไม่อยากไปเหมือนกัน
ช่วงแรกๆนี่ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ พาลนอยอาจารย์ไปหมด แต่ตอนนี้ก็ผ่านมาได้ เดือนสุดท้ายแล้ว
อยากบอกว่าสู้ๆนะคะคุณ มันจะแย่ยังไงสุดท้ายเราก็ต้องผ่านมันไปให้ได้เนอะ นี่แหละ บททดสอบของชีวิต พยายามมองบวกๆแล้วก้าวผ่านมันไปให้ได้นะคะ เป็นกำลังใจให้:3
Reply
LukyimzYR
4 years ago
เป็นกำลังใจให้เช่นกันนะฮะ ขอให้สหกิจราบรื่น โปรเจคคอมพลีท มีอะไรแนะนำมาได้นะฮะ ^^