ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าจะมีใครสังเกตได้ยินเสียงอันน่าอับอายนั่นหรือไม่ 

และภาวนาให้อาจารย์พูดต่อเพื่อเบนความสนใจ

“นักศึกษาได้ยินเสียงไรไหม” อาจารย์ถามทั้งห้อง

...เงียบ...

เนื่องจากผลตอบรับดีเหลือเกิน(เหมือนอาจารย์พูดคนเดียว) 

อาจารย์จึงสอนต่อ...

รสชาติกลมกล่อมและกลิ่นอันหอมหวานจากวนิลาและเนยสด 

แค่คิดภาพก็ได้กลิ่นและรสชาติแล้ว 

ภาพความฟินตอนค่อยๆอ้าปากและบรรจงกัดเต็มคำอย่างละมุนละม่อมลงบนก้อนสีน้ำตาลทองไล่เชตสีจากเหลืองทองมาน้ำตาลแก่เพราะความร้อนที่ไม่เท่ากันของเตาอบขนมปัง

หืม......ฉันกลืนน้ำลายพร้อมกับหัวที่เริ่มปวด(อาจเนื่องจากอุปทานไปเองว่าร่างกายขาดน้ำตาลละมั้ง)

ด้วยเหตุผลที่เริ่มปวดหัวนี้เองทำให้ฉันเย็นนี้ ตอนกลับหอต้องแวะร้านขายขนมปังให้จงได้!

.

.

. 

“ยังอบไม่เสร็จ” เสียงพนักงานชาวต่างชาติผู้อิมพอร์ตมาจากประเทศเพื่อนบ้าน

หรือต้องจริงๆคือเขาพูดว่า “ยางโอะไม่เสด”

จริงอยู่มันไม่จำเป็นต้องเป็นไส้วนิลาขนาดนั้น ที่จริงแค่อะไรก็ได้กับขนมปังเพื่อแกล้มกับความหวานจากเนื้อขนมปัง แต่วนิลาคือฟินสุด

ฉันชำเลืองมองเห็นขนมปังสอดไส้รสอื่นๆ 

ไส้ฝอยทอง/หมูหยองน้ำสลัด/เนยสด/ ช็อกโกแลตแอลม่อน และอีกมากมาย 

แต่แล้วฉันก็เดินออกมาจากร้านก่อนจะอ่านเมนูที่พร้อมเสริฟ์เหล่านั้นจบ

ฉันเพียงแค่อยากท้าทายอะไรบางอย่าง 

หากเราไม่ทำในสิ่งที่เราอยากทำ 

หากเราไม่ได้ในสิ่งที่เราต้องการ 

หากเราคาดเดาไม่ได้แม้กระทั่งการกระทำตัวเราเอง 

มันจะรู้สึกหรือเป็นอย่างไรไรต่อไปนะ 

เท้าฉันยังคงเดินออกห่างจากร้านไปเรื่อยๆทั้งๆที่ก็ยังหิวและมึนๆเนื่องจากงงกับความคิดตัวเอง

.

.

.

 ฉันพักเรื่องขนมปังไว้และเริ่มเขียน