สถานที่ที่ดีต่อใจ
ผ่านมาเนิ่นนานหลายวันทีเดียว ที่ฉันเปลี่ยนสถานที่เล่าเรื่องราว เริ่มจากขี้เกียจเลยไม่ได้เขียน แล้วเริ่มมาเล่าเอาในสมุดเล่มใหม่ที่ได้เป็นของขวัญจากพี่ที่รักคนหนึ่ง พยายามบอกตัวเองว่าอย่าทิ้งที่นี่ให้ว่างเปล่า ให้กลับมาเยี่ยมบ้าง บ้านที่รกควรได้รับการเก็บกวาด หน้าจอที่ว่างเปล่าควรได้รับการบอกเล่าเป็นตัวอักษรอีกครั้ง ฉันเลยต้องกลับมาที่นี่ด้วยความคิดถึง
เมื่อกลับมาด้วยความคิดถึง และภาวะของการไม่คาดหวังมันจึงมักจะสุขใจกว่าเสมอ เพราะเมื่อไหร่ที่คาดหวังอะไรมากมาย หากมันไม่เป็นไปตามที่หวังมันคงพาให้เราผิดหวังและเสียใจได้ง่ายๆ แต่มนุษย์เราก็มีชีวิตอยู่ได้ด้วยความหวังไม่ใช่หรอ?
ในภาวะที่ใจอ่อนแอ อ่อนแรงเพราะเรื่องราวที่ต้องพบเจอแล้วสะสมอยู่ทุกคืนวัน หรือเพราะถูกใครทำร้ายมาก็ตาม หรือเรื่องเลวร้ายที่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เราต่างมองหาที่ๆจะพาตัวเองเข้าไปแล้วสบายใจ ที่ๆราสามารถพักพิงทางใจ อย่างน้อยก็ให้เราได้ปลดปล่อยเรื่องหนักๆที่แบกอยู่ หากชีวิตโชคดีหน่อย เราคงเจอที่นั่นได้ในเร็ววัน แต่ถ้าโชคไม่ค่อยดี อาจต้องหาไปสักพักก่อน คงต้องแบกใจโทรมๆด้วยตัวเองไปสักพัก
โชคดีที่ฉันรู้ว่านาทีทีใจฉันจม ความรู้สึกที่เสียใจมากมายจนคล้ายๆจะมีภาวะซึมเศร้านั้นฉันต้องลากตัวเองไปอยู่ที่ไหนถึงจะโอเค ครั้งที่ฉันได้ยินข่าวการสูญเสีย ฉันร้องไห้อย่างคนจมกับความเศร้าแล้วตะเกียกตะกายอยู่ในบ่อน้ำตาจนหยุดไม่ได้ ร้องไม่หยุด น้ำตาไหลไปเรื่อยๆจนเผลอสะอื้น มันหยุดไม่ได้ จนสุดท้ายร่างกายเจ็บป่วย ดีน่ะที่ไม่หนักหนาสาหัสจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ก็เกือบจะไปหาจิตแพทย์อยู่เหมือนกัน นั่นแหละพยายามบอกตัวเองว่าชีวิตต้องเดินต่อน่ะ แต่ฉันเองกลับเดินต่อไปไม่ได้
พาตัวเองมาเจอโลกภายนอกด้วยสภาพโทรมๆไม่กล้าบอกใคร ว่าทำไมถึงป่วย ทำไมถึงร้องไห้มากมายขนาดนั้น เพราะถ้าเจอคนไม่เข้าใจ มีแต่จะทำให้เราจมไปอีก โชคดีที่โลกภายนอก งานที่รัก สิ่งที่ชอบ คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ สบายใจจนบางครั้งสามารถหัวเราะออกมาอย่างเสียงดังโดยไม่ต้องอายใคร โชคดีที่ทั้งหมดรวมตัวอยู่ที่เดียวได้ เราจึงได้ความสุขและตัวตนกลับมาเร็ว เร็วกว่าที่คิด
สถานที่ดีที่ทำเราสบายใจได้มากขนาดนั้น เราเรียกมันว่า สถานที่ที่ดีต่อใจ ในนี้ก็เช่นกัน storylog ก็ยังคงเป็นสถานที่ดีต่อใจเช่นกัน จะตอนทุกข์ ตอนเศร้า เสียใจ หรือตอนสุขใจจนมันล้น จนต้องระบาย เราก็ยังมีที่นี่ให้ได้พักพิง ให้ได้เล่าเรื่องราวต่างๆ ขอบคุณน่ะ ทุกๆสิ่งที่พิเศษและดีต่อความรู้สึกและใจของฉัน
เมื่อกลับมาด้วยความคิดถึง และภาวะของการไม่คาดหวังมันจึงมักจะสุขใจกว่าเสมอ เพราะเมื่อไหร่ที่คาดหวังอะไรมากมาย หากมันไม่เป็นไปตามที่หวังมันคงพาให้เราผิดหวังและเสียใจได้ง่ายๆ แต่มนุษย์เราก็มีชีวิตอยู่ได้ด้วยความหวังไม่ใช่หรอ?
ในภาวะที่ใจอ่อนแอ อ่อนแรงเพราะเรื่องราวที่ต้องพบเจอแล้วสะสมอยู่ทุกคืนวัน หรือเพราะถูกใครทำร้ายมาก็ตาม หรือเรื่องเลวร้ายที่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เราต่างมองหาที่ๆจะพาตัวเองเข้าไปแล้วสบายใจ ที่ๆราสามารถพักพิงทางใจ อย่างน้อยก็ให้เราได้ปลดปล่อยเรื่องหนักๆที่แบกอยู่ หากชีวิตโชคดีหน่อย เราคงเจอที่นั่นได้ในเร็ววัน แต่ถ้าโชคไม่ค่อยดี อาจต้องหาไปสักพักก่อน คงต้องแบกใจโทรมๆด้วยตัวเองไปสักพัก
โชคดีที่ฉันรู้ว่านาทีทีใจฉันจม ความรู้สึกที่เสียใจมากมายจนคล้ายๆจะมีภาวะซึมเศร้านั้นฉันต้องลากตัวเองไปอยู่ที่ไหนถึงจะโอเค ครั้งที่ฉันได้ยินข่าวการสูญเสีย ฉันร้องไห้อย่างคนจมกับความเศร้าแล้วตะเกียกตะกายอยู่ในบ่อน้ำตาจนหยุดไม่ได้ ร้องไม่หยุด น้ำตาไหลไปเรื่อยๆจนเผลอสะอื้น มันหยุดไม่ได้ จนสุดท้ายร่างกายเจ็บป่วย ดีน่ะที่ไม่หนักหนาสาหัสจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ก็เกือบจะไปหาจิตแพทย์อยู่เหมือนกัน นั่นแหละพยายามบอกตัวเองว่าชีวิตต้องเดินต่อน่ะ แต่ฉันเองกลับเดินต่อไปไม่ได้
พาตัวเองมาเจอโลกภายนอกด้วยสภาพโทรมๆไม่กล้าบอกใคร ว่าทำไมถึงป่วย ทำไมถึงร้องไห้มากมายขนาดนั้น เพราะถ้าเจอคนไม่เข้าใจ มีแต่จะทำให้เราจมไปอีก โชคดีที่โลกภายนอก งานที่รัก สิ่งที่ชอบ คนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ สบายใจจนบางครั้งสามารถหัวเราะออกมาอย่างเสียงดังโดยไม่ต้องอายใคร โชคดีที่ทั้งหมดรวมตัวอยู่ที่เดียวได้ เราจึงได้ความสุขและตัวตนกลับมาเร็ว เร็วกว่าที่คิด
สถานที่ดีที่ทำเราสบายใจได้มากขนาดนั้น เราเรียกมันว่า สถานที่ที่ดีต่อใจ ในนี้ก็เช่นกัน storylog ก็ยังคงเป็นสถานที่ดีต่อใจเช่นกัน จะตอนทุกข์ ตอนเศร้า เสียใจ หรือตอนสุขใจจนมันล้น จนต้องระบาย เราก็ยังมีที่นี่ให้ได้พักพิง ให้ได้เล่าเรื่องราวต่างๆ ขอบคุณน่ะ ทุกๆสิ่งที่พิเศษและดีต่อความรู้สึกและใจของฉัน
Written in this book
บันทึกของหญิงสาว 147
Writer
FaFaFa
Reader Dreamer and Sister
ไม่ได้โลกสวยจนไม่รู้ว่าโลกนี้มีสีดำ เพียงแค่พยายามคิดให้ตัวเองทุกข์น้อยที่สุด