ฉันชอบเป็นอะไรแปลก ๆ ที่คนอื่นเขาไม่เป็นกัน ทั้งที่ฉันก็คิดว่าตัวเองเป็นคนปกติธรรมดาคนหนึ่ง แต่อะไรเล่าที่เป็นมาตรฐานความปกติธรรมดา

หรือว่าแท้จริงแล้ว อาจจะไม่ใช่เพียงแค่ฉันเท่านั้นที่มีอาการเหล่านี้

ใบหน้าของเธอแวบเข้ามาในหัวสมองของฉันทุกครั้ง หลังจากวันนั้นที่คุยกัน ฉันพยายามเก็บรายละเอียดทุกส่วนบนใบหน้าของเธอ ทุกริ้วรอย ทุกรูขุมขน มันช่างน่าจดจำเสียจริง จะพรรณนาอย่างไรก็เห็นจะไม่ละเอียดอย่างที่ฉันจินตนาการถึงได้ในตอนนี้

แต่ตอนนี้ล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป มันพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ ระยะทาง ความห่างไกล และความถี่ของการพบหน้ามันทอนความทรงจำของฉันเกี่ยวกับใบหน้าของเธอ ความผิดปกติและสิ่งประหลาดกำลังเกิดขึ้นกับฉัน นับวันยิ่งชัดเจนผกผันกับใบหน้าของเธอที่เลือนรางและกำลังจะจางหายไป

ฉันพยายามเหลือเกินที่จะรื้อฟื้นความทรงจำรางเลือนเกี่ยวกับใบหน้าเลือนรางของเธอ มันยากยิ่งนัก ยากเสียยิ่งกว่าการลืมรายละเอียดบนใบหน้าเอกลักษณ์นั้น ฉันทอดถอนใจจนใกล้จะหมดลมแล้ว เสียดายลมหายใจออกอันมีค่านั้นเสียจริง รู้ทั้งรู้ว่าไม่ช่วยอะไร แต่ก็ยังทำ

จะมีวิธีใดหนทางใดที่ช่วยเยียวยาอาการเกี่ยวกับความทรงจำอาการนี้บ้าง เมื่อใดกันที่ใบหน้าของเธอจะกลับมาอย่างเป็นรูปเป็นร่าง อย่างเต็มรูปแบบ อย่างมีรายละเอียดครบถ้วน และทาบสถิตในความทรงจำของฉันอย่างไม่มีวันจางหาย หรือเมื่อใดกันที่ใบหน้าของเธอจะเลือนหายไปจากความทรงจำของฉันโดยสมบูรณ์

หากเป็นอย่างหลัง เมื่อถึงเวลานั้น ฉันคงจะต้องเสียใจและทุกข์ระทม จนมิอาจจะพรรณนาออกมาเป็นตัวอักษรได้เป็นแน่!

ไม่อยากจะคิดถึงช่วงเวลานั้นเลย!


#ความรักก็เช่นกัน