ฉันนั่งฟังพยากรณ์อากาศประจำวันจากวิทยุสีดำตัวโปรด มันกำลังสื่อสารผ่านน้ำเสียงของชายชราที่ทุ้มต่ำแต่นุ่มนวลชวนฟังอย่างน่าประหลาด

"...ดวงอาทิตย์ขึ้นเวลา 05:59 น.
ดวงอาทิตย์ตกเวลา 18:49 น...."

น่าแปลกที่ไม่มีการรายงานเวลาขึ้นเวลาตกของดวงจันทร์ในพยากรณ์อากาศ

น่าสงสารดวงจันทร์ผิวขรุขระดวงนั้นชะมัด!

มีคนเคยบอกว่า
ดวงอาทิตย์มีเวลาขึ้นเวลาตกฉันใด
ดวงจันทร์ก็มีเวลาขึ้นเวลาตกฉันนั้น
ฉันไม่รู้หรอกว่าคนที่พูดประโยคนี้กับฉัน เขาต้องการจะสื่ออะไร เขาคิดอะไรอยู่ถึงพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้กับฉัน

แล้วอีกอย่าง...ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะสงสัยเรื่องพรรค์นี้เสียด้วยสิ

แต่พอลองมานั่งคิดในช่วงที่ว่าง ๆ (จริง ๆ อาจจะไม่ว่าง แต่ไม่มีอะไรจะคิด คำพูดนี้เลยผุดขึ้นมาให้คิด) ฉันก็ชักอยากจะรู้คำตอบแล้วสิว่า 
เจ้าดวงจันทร์จะคิดยังไง ถ้าเกิดมันมีความรู้สึกนึกคิดและรู้ว่ามนุษย์ผู้จ้องมองดูมันไม่ได้สนใจเวลาขึ้นเวลาตกของมันอย่างเจ้าดวงอาทิตย์เลย
ฉันล่ะสงสารดวงจันทร์แทนดวงจันทร์เหลือเกิน!

ค่ำวันนั้น ดวงจันทร์ในคืนวันเพ็ญเป็นทรงกลมสว่างสุกใส มองแล้วจับใจ แม้จะเปี่ยมล้นด้วยความปีติแต่ก็ระคนความเศร้าอยู่ดี น่าแปลก!

เช้าตรู่วันต่อมา หลังจากที่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้จนกลายเป็นเรื่องขึ้นมา ขณะที่ฉันนั่งรถประจำทางกินอากาศธรรมชาติ(ที่ชวนเป็นมะเร็งปอด)อย่างเคย ฉันก็แหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

อ้าว! นั่นมันดวงจันทร์หนิ
ทำไมยังอยู่ล่ะ?

รัศมีแห่งดวงอาทิตย์กำลังจะบดบังความงดงามของดวงจันทร์ที่ฉันเห็นจากทางไกล ไกลเหลือเกิน ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง

มันช่างแตกต่างกันเสียจริง แตกต่างจากตอนที่ครุ่นคิดเมื่อวาน แตกต่างจากตอนที่แหงนมองฟ้ายามค่ำคืน ในยามที่มันเฉิดฉายอย่างเด่นชัดแต่เพียงผู้เดียว

ฉันหยิบไอโฟนออกมาอย่างเร่งรีบ
เข้าแอปพลิเคชั่นเฟซบุ๊ก
แล้วพิมพ์สเตตัสแรกของวันออกมาจากใจ

มองดวงจันทร์ตอนเช้าแล้วทำให้เศร้ากว่ามองตอนกลางคืนอีกอ่ะ