Day 17 - Someone From My Childhood
ถึง เธอ
เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ฉันจำไม่ได้แล้ว ความทรงจำช่วงเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับทุกคนที่ฉันรู้จักมักจะลางเลือนเสมอ ไม่มีอะไรแก้ปัญหานี้ได้สักที ดูเหมือนว่าฉันจะจดจำเรื่องราวที่ควรจดจำไม่ได้ มัวแต่เอาสมองที่เหลือพื้นที่ว่างอยู่น้อยเต็มทีแล้ว ไปจดจำเรื่องราวที่ไม่น่าและไม่ควรจดจำ
ตอนเด็ก หลายปีมาแล้วเนอะ เราสนิทกันมากเลย เธอมาบ้านฉันบ่อยพอ ๆ กับที่ฉันไปบ้านเธอ เราไปเล่นเกมด้วยกัน เราปั่นจักรยานรอบหมู่บ้านด้วยกัน เธอเป็นเพื่อนสนิทคนแรก ๆ ของฉัน แม่ของเธอเคยบอกฉันว่าเรามีนิสัยบางอย่างคล้ายกัน ฉันพยายามถามแม่เธอหลายครั้งแล้ว แต่ท่านก็ไม่ยอมบอกสักทีว่าตกลงแล้วไอ้นิสัยบางอย่างนั่นมันคือนิสัยอะไรกันแน่ แล้วมันดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยแม่เธอก็ยังเห็นเลยว่า เรามีจุดร่วมบางอย่างที่ทำให้กลายเป็นเพื่อนสนิทกันได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือความบังเอิญ ทำให้เราโคจรมาเป็นเพื่อนกันได้
ว่ากันว่ามีโอกาสน้อยนักที่คนคนหนึ่งจะรู้จักคนอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในจำนวนประชากรที่มากมายจนล้นโลก ฉันก็เลยคิดว่าหากฉันสนิทกับใครคนหนึ่งแล้ว ฉันก็ควรจะคงรักษาความสัมพันธ์นั้นให้ยืนยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ และหวังว่าจะเป็นนิรันดร์...สักหนึ่งความสัมพันธ์ก็ยังดี
เธอคงจะคิดว่า
เธอรู้ตัวรึเปล่า เธอนั่นแหละ เป็นคนที่กล่าวย่อหน้าว่ากันว่าข้างต้นให้ฉันฟัง แล้วเธอยังบอกอีกว่า
จนวันหนึ่ง วันที่เธอหายไป
เย็นวันนั้น หลังจากที่เราปั่นจักรยานรอบหมู่บ้าน (ที่เธอบอกหนักบอกหนาว่ามันเป็นการออกกำลังกายพร้อมชมธรรมชาติไปด้วย) ระหว่างที่กำลังจะแยกกลับบ้านของตัวเอง อยู่ ๆ เธอก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา ประโยคที่ฉันไม่มีทางลืม เพราะไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ยินมัน
เธอทำลายความเงียบด้วยประโยคเสียดแทงอีกประโยค
ร่างกาย ไร้เรี่ยวแรงเหมือนคนเพิ่งผ่านมรสุมชีวิตมา เหนื่อยจนบอกไม่ถูก
ทำไมคุ้น ๆ สถานการณ์แบบนี้มันเหมือนเคยรับรู้มาก่อนเลย เดจาวูหรือเปล่า?
อยู่ ๆ ตาก็ลุกโพลง พอจับหัวดู ผมเปียกไปหมดเลย
ฉันลุกขึ้น เดินมาเปิดประตูระเบียง ชะเง้อหน้าลงไปดู เห็นเธอมารออยู่หน้าบ้านเหมือนทุกวัน
"รอแปบนะ เดี๋ยวกูลงไป"
"เร็ว ๆ ดิวะ! ช่องเจ็ดมีหนังที่มึงชอบด้วย"
"เรื่องไรวะ กูชอบตั้งหลายเรื่อง"
"แฟนฉันไง...ลงมาเร็ว"
วันนี้วันอาทิตย์ พระอาทิตย์สว่างสุกใสเป็นพิเศษ
รักมึง
Jiramath
4 กรกฎาคม 2559 เวลา 22:14 น.
เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ฉันจำไม่ได้แล้ว ความทรงจำช่วงเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับทุกคนที่ฉันรู้จักมักจะลางเลือนเสมอ ไม่มีอะไรแก้ปัญหานี้ได้สักที ดูเหมือนว่าฉันจะจดจำเรื่องราวที่ควรจดจำไม่ได้ มัวแต่เอาสมองที่เหลือพื้นที่ว่างอยู่น้อยเต็มทีแล้ว ไปจดจำเรื่องราวที่ไม่น่าและไม่ควรจดจำ
ตอนเด็ก หลายปีมาแล้วเนอะ เราสนิทกันมากเลย เธอมาบ้านฉันบ่อยพอ ๆ กับที่ฉันไปบ้านเธอ เราไปเล่นเกมด้วยกัน เราปั่นจักรยานรอบหมู่บ้านด้วยกัน เธอเป็นเพื่อนสนิทคนแรก ๆ ของฉัน แม่ของเธอเคยบอกฉันว่าเรามีนิสัยบางอย่างคล้ายกัน ฉันพยายามถามแม่เธอหลายครั้งแล้ว แต่ท่านก็ไม่ยอมบอกสักทีว่าตกลงแล้วไอ้นิสัยบางอย่างนั่นมันคือนิสัยอะไรกันแน่ แล้วมันดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยแม่เธอก็ยังเห็นเลยว่า เรามีจุดร่วมบางอย่างที่ทำให้กลายเป็นเพื่อนสนิทกันได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือความบังเอิญ ทำให้เราโคจรมาเป็นเพื่อนกันได้
ว่ากันว่ามีโอกาสน้อยนักที่คนคนหนึ่งจะรู้จักคนอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในจำนวนประชากรที่มากมายจนล้นโลก ฉันก็เลยคิดว่าหากฉันสนิทกับใครคนหนึ่งแล้ว ฉันก็ควรจะคงรักษาความสัมพันธ์นั้นให้ยืนยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ และหวังว่าจะเป็นนิรันดร์...สักหนึ่งความสัมพันธ์ก็ยังดี
เธอคงจะคิดว่า
นี่มันความคิดบ้าอะไรกันเนี่ย
เธอรู้ตัวรึเปล่า เธอนั่นแหละ เป็นคนที่กล่าวย่อหน้าว่ากันว่าข้างต้นให้ฉันฟัง แล้วเธอยังบอกอีกว่า
มึงกับกูโชคดีชะมัดที่รู้จักกัน นี่มันโอกาสหนึ่งในหลายพันล้านเลยนะเว้ย! ตื่นเต้นกับกูหน่อยดิ!ฉันไม่เคยเห็นด้วยกับเธอหรอก
จนวันหนึ่ง วันที่เธอหายไป
เย็นวันนั้น หลังจากที่เราปั่นจักรยานรอบหมู่บ้าน (ที่เธอบอกหนักบอกหนาว่ามันเป็นการออกกำลังกายพร้อมชมธรรมชาติไปด้วย) ระหว่างที่กำลังจะแยกกลับบ้านของตัวเอง อยู่ ๆ เธอก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา ประโยคที่ฉันไม่มีทางลืม เพราะไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ยินมัน
กูกำลังจะย้ายบ้านฉันนิ่งไปพักหนึ่ง คิดอะไรไม่ออก ในหัวเหมือนมีแมลงอะไรบินวนอยู่ข้างใน หลงอยู่ในวงกตสมอง หาทางออกไม่เจอ
เธอทำลายความเงียบด้วยประโยคเสียดแทงอีกประโยค
กูเก็บของเสร็จแล้วในใจ โกรธเธอมากที่ไม่ยอมบอกฉันแต่เนิ่น ๆ จะมาบอกอะไรเอาป่านนี้
ร่างกาย ไร้เรี่ยวแรงเหมือนคนเพิ่งผ่านมรสุมชีวิตมา เหนื่อยจนบอกไม่ถูก
ทำไมคุ้น ๆ สถานการณ์แบบนี้มันเหมือนเคยรับรู้มาก่อนเลย เดจาวูหรือเปล่า?
อยู่ ๆ ตาก็ลุกโพลง พอจับหัวดู ผมเปียกไปหมดเลย
ฉันลุกขึ้น เดินมาเปิดประตูระเบียง ชะเง้อหน้าลงไปดู เห็นเธอมารออยู่หน้าบ้านเหมือนทุกวัน
"รอแปบนะ เดี๋ยวกูลงไป"
"เร็ว ๆ ดิวะ! ช่องเจ็ดมีหนังที่มึงชอบด้วย"
"เรื่องไรวะ กูชอบตั้งหลายเรื่อง"
"แฟนฉันไง...ลงมาเร็ว"
วันนี้วันอาทิตย์ พระอาทิตย์สว่างสุกใสเป็นพิเศษ
รักมึง
Jiramath
4 กรกฎาคม 2559 เวลา 22:14 น.