หากวันนี้ฉันไม่มีสิทธิ์ตื่น
"เฮือก" เสียงลมหายใจเข้า-ออก เข้า-ออกอย่างแรงเหมือนว่าหัวใจมันเพิ่งถูกทำให้สูบฉีดเลือดยังไงอย่างนั้น
ฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ..
วันนี้วันศุกร์ ตรงกับวันที่ 11 รอมฎอน 1437
วันศุกร์ในเดือนรอมฎอน ช่างเป็นวันที่เหมาะแก่การขอดุอาเสียจริง ช่างเหมาะกับการอ่านซูเราะห์อัลกะฮฺฟีเสียจริง
ฉันนึกขึ้นได้หลังตื่นขึ้นมาครั้งที่สองแล้วเห็นสเตตัสของรุ่นพี่คนหนึ่ง
เตือนใจได้ดี ณ ช่วงเวลานี้
ช่วงเวลาที่ฉันเพิ่งพบกับความฝัน
ฉันบอกไม่ถูกว่ามันน่ากลัวหรือน่ายินดีกันแน่
.
.
ฉันเห็นแม่ร้องไห้ไม่หยุด
ฉันเห็นญาติพี่น้องต่างมายังบ้านของฉัน
ฉันเห็นหญิงวัยทองคนหนึ่งเข้ามาที่ร่างของฉันที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
(ฉันเปลี่ยนที่นอนหลังจากละหมาดซุบฮฺเสร็จ)
หญิงคนนั้นเขาบีบตัวฉันแล้วอ่านอะไรก็ไม่รู้
ในขณะที่เธอบีบตัวฉัน
ฉันรู้สึกหน่วงๆเหมือนถูกกระชากจากทางด้านข้าง
จากเบา ก็เริ่มแรงขึ้น
สลับกันเสียงดังจากไหนก็ไม่รู้พูดว่า
"หรือนี่จะเป็นวาระสุดท้ายของเรา?"
ฉันพยายามที่จะต่อสู้กับแรงกระชากนั้น
ฉันพยายามที่จะลุกขึ้น
แต่ฉันทำไม่ได้
ฉันจึงนึกถึงอัลลอฮฺผู้ทรงสร้างฉัน
ฉันกล่าวขอพรในใจ
ฉันกล่าวซ้ำๆพลางคิดในใจว่าฉันควรยินดีไม่ใช่เหรอ ฉันจะถูกดึงวิญญาณในเดือนรอมฎอนและไม่ได้อยู่ในสภาพเลวร้ายอะไร
แต่ที่ฉันยังคงกล่าวขอพรซ้ำๆนั้น
เพราะฉันกลัว
กลัวว่าหากฉันตายในวันนี้
ฉันจะต้องเจอกับบทลงโทษที่ฉันไม่รู้ว่ามันมีมากมายขนาดไหนกับบาปที่ฉันกระทำ
วัลอียาซุบิลลาฮฺ
ฉันยังมีเสบียงเพียงน้อยนิดที่จะพาไปในหลุมฝังศพ
มันไม่ใช่อาหารนานาชนิด หรือแล็ปทอป หรือทรัพย์สมบัติ
แน่ล่ะ มันคือ "ความดี"
หลังจากนั้น ฉันถูกทำให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ฉันกล่าวสรรเสริญพระองค์ผู้ทรงทำให้ฉันตื่น
ไม่มีใครรู้เลยว่าตัวเรานั้นจะถูกนำไปยังหลุมฝังศพเมื่อไหร่ ฉะนั้น จงใช้ชีวิตเหมือนว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของท่าน ตระเตรียมเสบียงของท่านให้พร้อมเพื่อไปยังโลกหน้าอันยั่งยืนยิ่งกว่า และเพื่อเรานั้นจะได้มีสิ่งที่ทำให้ตราชั่งข้างขวานั้นหนักกว่าข้างซ้าย เพื่อที่เอกองค์อัลลอฮฺจะเลือกให้เราได้อยู่ในสวนสวรรค์ที่พำนักอันสถาพร
เพราะดุนยา(โลกนี้)นั้นสั้น แค่ปีกยุง.
ฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ..
วันนี้วันศุกร์ ตรงกับวันที่ 11 รอมฎอน 1437
วันศุกร์ในเดือนรอมฎอน ช่างเป็นวันที่เหมาะแก่การขอดุอาเสียจริง ช่างเหมาะกับการอ่านซูเราะห์อัลกะฮฺฟีเสียจริง
ฉันนึกขึ้นได้หลังตื่นขึ้นมาครั้งที่สองแล้วเห็นสเตตัสของรุ่นพี่คนหนึ่ง
เตือนใจได้ดี ณ ช่วงเวลานี้
ช่วงเวลาที่ฉันเพิ่งพบกับความฝัน
ฉันบอกไม่ถูกว่ามันน่ากลัวหรือน่ายินดีกันแน่
.
.
ฉันเห็นแม่ร้องไห้ไม่หยุด
ฉันเห็นญาติพี่น้องต่างมายังบ้านของฉัน
ฉันเห็นหญิงวัยทองคนหนึ่งเข้ามาที่ร่างของฉันที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
(ฉันเปลี่ยนที่นอนหลังจากละหมาดซุบฮฺเสร็จ)
หญิงคนนั้นเขาบีบตัวฉันแล้วอ่านอะไรก็ไม่รู้
ในขณะที่เธอบีบตัวฉัน
ฉันรู้สึกหน่วงๆเหมือนถูกกระชากจากทางด้านข้าง
จากเบา ก็เริ่มแรงขึ้น
สลับกันเสียงดังจากไหนก็ไม่รู้พูดว่า
الصلاة خير من النوم การละหมาดนั้นย่อมดีกว่าการนอนในหัวตอนนั้นฉันคิดว่า
"หรือนี่จะเป็นวาระสุดท้ายของเรา?"
ฉันพยายามที่จะต่อสู้กับแรงกระชากนั้น
ฉันพยายามที่จะลุกขึ้น
แต่ฉันทำไม่ได้
ฉันจึงนึกถึงอัลลอฮฺผู้ทรงสร้างฉัน
หรือพระองค์กำลังจะทำให้ฉันตาย?
ฉันกล่าวขอพรในใจ
بسم الله الرحمان الرحيم ด้วยพระนามของอัลลอฮฺ ผู้ทรงกรุณาปราณี ผู้ทรงเมตตาเสมอ"ขอพระองค์ช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อด้วยเถิด"
ฉันกล่าวซ้ำๆพลางคิดในใจว่าฉันควรยินดีไม่ใช่เหรอ ฉันจะถูกดึงวิญญาณในเดือนรอมฎอนและไม่ได้อยู่ในสภาพเลวร้ายอะไร
แต่ที่ฉันยังคงกล่าวขอพรซ้ำๆนั้น
เพราะฉันกลัว
กลัวว่าหากฉันตายในวันนี้
ฉันจะต้องเจอกับบทลงโทษที่ฉันไม่รู้ว่ามันมีมากมายขนาดไหนกับบาปที่ฉันกระทำ
วัลอียาซุบิลลาฮฺ
ฉันยังมีเสบียงเพียงน้อยนิดที่จะพาไปในหลุมฝังศพ
มันไม่ใช่อาหารนานาชนิด หรือแล็ปทอป หรือทรัพย์สมบัติ
แน่ล่ะ มันคือ "ความดี"
หลังจากนั้น ฉันถูกทำให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ฉันกล่าวสรรเสริญพระองค์ผู้ทรงทำให้ฉันตื่น
الله اكبر อัลลอฮฺผู้ทรงยิ่งใหญ่
ไม่มีใครรู้เลยว่าตัวเรานั้นจะถูกนำไปยังหลุมฝังศพเมื่อไหร่ ฉะนั้น จงใช้ชีวิตเหมือนว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของท่าน ตระเตรียมเสบียงของท่านให้พร้อมเพื่อไปยังโลกหน้าอันยั่งยืนยิ่งกว่า และเพื่อเรานั้นจะได้มีสิ่งที่ทำให้ตราชั่งข้างขวานั้นหนักกว่าข้างซ้าย เพื่อที่เอกองค์อัลลอฮฺจะเลือกให้เราได้อยู่ในสวนสวรรค์ที่พำนักอันสถาพร
เพราะดุนยา(โลกนี้)นั้นสั้น แค่ปีกยุง.