ท้ายที่สุดแล้ว

 
ผมกับคุณ
ไม่ปะติดปะต่อ
กับความฝัน
กับความจริง

ไม่มีภาพวาดของกันและกัน
ไม่มีกลิ่นหอมจากร่างกายคุณ
ไม่มีความรู้สึกสัมผัสจูบจากผม
และไม่มีอะไรเลย

ผมไม่เคยล่วงรู้ว่า
คุณโดดเดี่ยวเท่าไหร่
คุณโดดเดี่ยวนานไหม
คุณโดดเดี่ยวอย่างไร

คุณบอกถึงความโดดเดี่ยวนั้นแก่ใคร

ใครก็ตามที่คุณรัก
ใครก็ตามที่ไม่ใช่ผม

ผมจึงไม่ต้องการจะรู้
ว่าคุณโดดเดี่ยวซักเท่าไหร่
เจ็บปวดแค่ไหน

ปล่อยผ่านความว่างเปล่านั้น
อย่าจับรั้งมันไว้
เพราะไร้ความหมายที่จะนิยามมัน

เพราะผมเป็นเพียงคนที่ผ่านคุณไป
เป็นคนโดดเดี่ยวที่ไม่มีนิยามใด
ไม่มีรูปถ่ายแห่งความรักติดตัวซักใบ
มีเพียงข้อความอันโหดร้าย
ที่มีเอาไว้ทำร้าย
ที่มีเอาไว้ทำลายคนที่ผมรัก
ในนามของจดหมายรัก

จดหมายรักคือจดหมายลาตาย
ชนิดหนึ่ง

ที่เต็มไปด้วยภาพแห่งการสั่งเสียและการร่ำลา
ด้วยการสารภาพรักต่อคุณ
แล้วจากไป
ด้วยความแล้งไร้ความหวัง

ที่คุณอ่านแล้วรู้สึกผิดหวัง
เจ็บปวด 
แต่ไม่อาจจะรู้สึกเสียใจ

เพราะความโดดเดี่ยวของคุณ 
ไม่ได้อยู่ที่ผม
แต่อยู่ที่คนที่รักคุณ

คนที่รักคุณหยั่งความรู้สึกถึงคุณได้ไกลแสนไกล
ลึกแสนลึกเกินกว่า
จนกระทั่งผม
ไม่อาจจะหยั่งถึงความรู้สึกของคุณ

และเลือกจากไป
ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง

ผมไม่ต้องการความโดดเดี่ยวของคุณ
ผมไม่ต้องการนิยามความโดดเดี่ยวจากคุณ
ผมไม่ต้องการรูปถ่ายแห่งความโดดเดี่ยวของคุณ

เพราะคนที่รักคุณมีสิ่งนั้นแล้ว
แต่ผมไม่มี

ผมจึงเดินจากไป

ด้วยความโดดเดี่ยว
ด้วย...