เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
หลังจากคร่ำครวญ เขียนระบายออกมาไม่นาน
ก็หักใจไม่กลับไปอ่านซ้ำ รอเวลาที่ตัวเองหายดี รู้สึกดี
จึงจะยอมหันกลับไปมอง ไปดูให้แน่ใจว่าแผลนั้นตกสะเก็ด
ไม่ใช่แผลสดที่แค่แตะเพียงนิดเดียวก็เปิดออกกว้าง


มีหลายคนถามว่ายังโอเคไหม?
เราก็ได้แต่ตอบคำเดิมๆ "เราสบายดี"
คำว่าสบายดี คือ ยังใช้ชีวิตได้ปรกติ 
อาจมีบ้างที่อยู่ๆ มันแว้บเข้ามาในหัว 
แว้บไปส่งผลกระทบถึงหัวใจ
แต่ไม่นานหรอก พอตั้งสติกับสิ่งทีทำตรงหน้ามันก็เบาลง


เราลืมความเจ็บในขณะที่ยังเจ็บไม่ได้หรอก
แต่เราตั้งสติเพื่อรับมือกับมันได้


ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด
หากให้เราเติมประโยคต่อไปคงไม่พ้น
ไม่มีใครยอมรับความเจ็บได้มาตั้งแต่ต้น
เราล้วนผ่านความเจ็บ ในรูปแบบต่างกันออกไป
แม้เรื่องราวจะคล้ายกัน หากเนื้อหาภายในอาจไม่เหมือนกัน

เรามองว่าเป็นอย่างนั้น เขามองว่าเป็นอย่างนี้
เสมือนหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งคนอ่านต่างตีความต่างกัน
บ้างว่าเขาเล่าถึงเรื่องนั้น บ้างว่าเขาโยงถึงเรื่องนี้
หลากหลายมุมมอง หลากหลายความคิด
แต่สุดท้ายคนที่รู้ดีที่สุดคงไม่พ้นผู้เขียนหนังสือเล่มนั้น


เราเขียนคำว่า "เจ็บ" ลงบนหัวใจเราเอง
เพราะแบบนั้น จึงไม่มีใคร หรืออะไรมาบรรเทามัน
เว้นแต่เราจะลบมันออกด้วยตัวของเราเอง
ลบด้วยคำว่า "เข้าใจ" และเข้าใจว่ามัน "เกิดขึ้นจริง"
การหลอกตัวเองไปวันๆ ไม่ได้ส่งผลดีอะไรเลย

ถ้าเลือกได้นะ...

ไม่มีใครอยากเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดหรอก

แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้...
เราต่างก็ต้องหาวิธี "รับมือ" กับมันล่วงหน้า

หรือไม่ก็แค่
ปล่อยให้เกิด และปล่อยให้จบไปกับใจตัวเองนี่ล่ะ

---

จากเราเอง... มนุษย์มึน ;)

Credit ภาพประกอบ : http://hddesktopwallpapers.in/wp-content/uploads/2015/07/love-hurt-wallpapers-desktop.jpg