ชีวิต คือสีเหลืองของแดดยามเช้า
ความตาย คือสีดำที่โดดเดี่ยว มันไม่ใช่สีดำของผ้าคลุมร่างยมทูต หากแต่เป็นความมืดอันอ้างว้างไร้จุดหมาย คับแคบหรือกว้างใหญ่ล้วนเป็นความตายทั้งสิ้น

ฉันก้าวขาขึ้นไปนั่งขดตัวอยู่ในนั้น รู้สึกถึงความคับแคบแต่สุขสบาย เมื่อปิดประตู ความมืดก็เข้าครอบคลุม แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นกับความมืดในตอนแรก แต่ใช้เวลาไม่นานก็เริ่มคุ้นชิน

ความรู้สึกในนั้นทำให้ฉันคิดเรื่องความตายมากขึ้น ถ้าความตายดำมืด อ้างว้าง และเศร้าสร้อยถึงเพียงนี้ ฉันจะยังยินดีโอบรับมันอยู่ไหม? ฉันไม่แน่ใจเลย

เมื่อถึงเวลาที่ต้องออกมา ฉันจึงได้รู้

ภายนอกที่สว่างไสวนั้นกลับอ้างว้างยิ่งกว่า การก้าวขาแต่ละก้าวของฉันนั้นช่างเลื่อนลอย ความเศร้าที่เกาะกุมร่างกายของฉันยืดและหดตามสภาพแวดล้อม เหมือนเนื้อร้าย เหมือนปานดำที่ไม่มีใครมองเห็น และตอนนี้มันกำลังปกคลุมไปทั่วร่างกาย

คนรอบข้างฉันไม่เข้าใจความทุกข์ของการมีชีวิตอยู่ เช่นเดียวกัน ฉันก็ไม่เข้าใจความทุกข์ของพวกเขา ความรู้สึกของมนุษย์ที่มีต่อสิ่งต่างๆ นั้นไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้ เราทำได้เพียงเก็บมันไว้ ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจางหายไปในวันหนึ่ง หรือจะสะสมพอกพูนเพื่อรอวันปะทุ

บางที การที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ อาจเป็นเพราะฉันกำลังเสพติดความรู้สึกเหล่านั้นอยู่ก็ได้