เธอหันหน้ามาคุยกับฉัน ที่ตอนนี้ทอดสายตายาวไปที่ฝั่งท่าเรือไกลๆ ตรงนั้น

แสงไฟระยิบกระทบผืนน้ำ เหมือนเกร็ดประกายของเพชรที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ 

ฉันว่าประกายนั้นไม่ต่างอะไรจากแววตาของเธอเท่าไร

ฉันมองทอดไปที่สะพานนั้นอีกครั้ง

ผู้คนตัวเล็กเหมือนตัวเลโก้ตอนเด็กๆ ที่เคยแย่งเพื่อนเล่น

มีคนเคยบอกว่า "เมื่อเทียบตัวเรากับจักรวาลแล้ว...เราเหลือตัวนิดเดียว"

วันนี้ฉันเข้าใจคำนี้ชัด เมื่อมายืนอยู่บนสะพานสีเหล็กนี้

ตรงนี้

ตรงนี้กับเธอ 

 

คราวนี้ฉันถามเธอบ้าง 

ก่อนตอบ เธอหันหน้ามาสบตาฉันนิดหนึ่ง ก่อนจะหรี่ตามองนิดๆ 

ประกายในตานั้น ทำให้ดวงใจฉันสั่นไหวทุกครั้ง - เรื่องนี้เธอรู้ดี

"มีคนเคยบอกไหม...ว่าเป็นคนตาสวย"

ฉันนึกถึงวันแรกๆ ที่เราเจอกัน 

เราถามคำถามนี้ซึ่งกันและกัน

เธอตาสวย ฉันตาสวย

เราเลยเป็นคนตาสวยสองคนที่เฝ้ามองกันและกัน

มองกันและกัน

---

“ชอบสิ…จะดีมากถ้าได้ไปเดินดูแสงนี้ในเมืองที่สวิสฯ”

 เธอดึงฉันออกจากภวังค์

 รอยยิ้มนั้นยังคงสว่างเท่าดวงตาอยู่ “ไว้ไปด้วยกันนะ”
“อื้ม…” ฉันรับคำ 

ก่อนจะนิ่งนาน ผืนน้ำเบื้องหน้านิ่ง แต่แสงไฟยังคงแตะปลายผิวน้ำ

กระทบเบาๆ ราวกับมือของหญิงสาวที่แตะไปที่ไหล่อันมั่นคงแข็งแรงของชายหนุ่ม

ฉันทิ้งคำถาม ตอนนี้ฉันทิ้งตัวลงนั่งที่ริมสะพานแล้ว

เธอหยุดคิด

"เหมือนแมวนะ"

"ทำไมอะ หยิ่งๆ เหรอ"

"อื้ม...หย่ิงนิดๆ ขี้อ้อน สง่างาม 

แต่ก็นุ่มนวลด้วย เหมือนแมวนางพญา" 

เธอหันมามองฉันแว๊บหนึ่ง

"ฮ่าๆ เหมือนแมวจะไม่ใช่สัตว์ที่ผูกพันกับเจ้าของเลยเนอะ 

เราก็เลี้ยงแมว แมวมันน่ากลัวตรงที่ดูเป็นสัตว์ที่ดูไม่สนใจไยดีเจ้าของเลย 

แต่เจ้าของก็ยังรักแมวอย่างหัวปักหัวปำ"

"เพราะอะไรอ่ะ..."

"เพราะมันน่าหลงใหลมั้ง ถ้าแมววิ่งตามเรา 

บางทีเราอาจจะรักมันน้อยกว่านี้ก็ได้" 

"แต่ความรักไม่ใช้สัตว์วิเศษเนอะ มันคือสิ่งพิเศษ 

บางทีเราก็คิดนะว่าไม่มีสัตว์ชนิดไหนในโลกที่เป็นตัวแทนความรักได้เลย"

ฉันนิ่งคิดอยู่นาน เรามีเพียงแค่เรา 

แสงสีส้ม สะพานเหล็กที่ทอดยาว ผู้คน เสียงจอแจ 

แต่ก็นิ่งสงัด ได้ยินแม้จะเป็นแค่เสียงหัวใจนั้น

เต้นอยู่เบาๆ...

"ถ้าความรักของเราเป็นแมว เราคงเศร้าใจน่าดู" 

เธอทำลายความนิ่งงันนั้น

"แม้จะรัก แต่ก็กลัวว่ามันจะหายไป"

"และถ้าความรักเป็นหมาล่ะ"

"คงมีความสุขนะ แต่บางทีเราก็อยากลุ้น และวิ่งตามบ้าง"

"เธอจะบอกว่าหมาเดาง่ายไปใช่ไหม ฮ่าๆ"

เธอขำ บทสนทนาของเรานิ่งเงียบอีกครั้ง

เวลาสี่ทุ่ม อากาศเมืองไทยไม่ชวนให้หนาว 

บรรยากาศตอนนี้จึงเหมือนภาพสโลว์ในหนัง 

บางประโยคที่เราคุยกัน เหมือนหลุดออกจากนั้น ฉันยิ้ม 

เราไม่ได้พยายามบังคับให้มันเป็นแบบนั้น 

พอๆ กับดวงดาวเบื้องหน้าที่อยู่ดีๆ ก็ฉาย บางทีก็หายไป...

การดำรงอยู่ของเราจึงเหมือนค่ำคืนในวันที่หนาว 

สัมผัสชัด แต่ไม่มีใครไม่เคยจำดวงดาว

ฉันเผลอคิดถึงแมว วันนี้อยู่

พรุ่งนี้อาจหายไป

แต่เราก็ยังหลงรักแมวอยู่ดี 

---

หรือเพราะแท้จริง เราไม่ได้รักกันและกัน เราแค่รักใน "ความรัก" ที่มีต่อกัน

“เคยดูหนัง Before Sunrise ไหม” 
“เคยดิ…เราดูทั้ง 3 ภาคเลย”
“เธอว่า นางเอก-พระเอกรักกันไหม” 
“ไม่รัก” 
“ทำไมอะ”

"ไม่รู้ดิ มันรักกันง่ายไปมั้ง เจอกันในรถไฟ ไปเที่ยว และจูบกัน 

และแจ็คกับโรสในไททานิคอ่ะ รักกันไหม" คราวนี้เธอถามฉันกลับบ้าง 

"เราว่าไม่รักนะ"

"ทำไมอ่ะ" เธอถามกลับ

"แจ็คช่วยโรสเพราะต้องช่วย เพราะมนุษยธรรม"

"มนุษยธรรมไม่ใช่ความรักเหรอ" 

ฉันยิ้ม เธอยิ้ม

เธอเอื้อมมือมาแตะไหล่ฉันเบาๆ

แสงไฟเบื้องหน้ายังคงสว่างชัด

แสงไฟในดวงตาเธอ

ยังคงสว่างชัด

ไม่ได้หายไปไหนเลย

:)

ป.ล. เรื่องแต่งล้วนๆ  :) ในงาน storylogmeetup2016 

นอกจากจะมีกิจกรรม "แลกหนังสือ" ให้เล่นแล้ว

ยังมีกิจกรรม "เขียนตามโจทย์"
ได้โจทย์ว่า "การดูแลสัตว์วิเศษของคุณ"
แว็บแรกที่อ่านโจทย์ คิดในใจเลยว่า 
คนเขียนต้องเป็นสาวกพันธุ์แท้ของแฮรรี่ พ็อตเตอร์แน่นอน
แต่เพราะวันที่เริ่มต้นเขียนเรื่องนี้ ตรงกับวันวาเลนไทน์พอดิบพอดี
เลยอยากนำประเด็นมามิกซ์กันนิด  :)
จากการลองคิดขำๆ ว่า ถ้าความรักคือ "สัตว์วิเศษ" 
แต่ละคนจะนึกถึงสัตว์อะไร