เพราะเราไม่เคยรู้เลยว่าเวลาที่อยู่ด้วยกัน เวลาพูดคุยกันมันสำคัญมากขนาดไหน เราเลยไม่เคยเอ่ยคำที่อยากบอกมาทั้งชีวิต ให้เทอได้รับฟัง,, ประโยคเดียวที่เก็บไว้รอเวลาที่จะบอกมันในวันสำคัญ วันที่เรามั่นใจจริงๆ

-- 2 ก.ค. 49 -- 

"เทอ วันเกิดเราขออย่างได้ปะ?"
"หือ? ขอไรอ่ะ? ถ้าของขวัญแพงๆไม่มีนะ ไม่มีตังค์ 55"
"ป่าว ไม่ได้ขอสิ่งของ แต่...เป็นแฟนกันมั๊ย?"
"เห้ย! ตลกละ ยังเด็กยุเลย พึ่งจบม.ต้นเองนะ ไว้จบม.ปลายค่อยว่ากัน 5555"
"อืมมม รอนะ"

-- 4 มิ.ย 50 --

วันนั้นทั้งวันเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย เพราะเราทั้งสองติดเรียนทั้งวัน และเป็นวันที่ต้องปั่นงานส่งกัน หลังจากเลิกเรียน เราต้องรีบไปสถานีเพื่อจัดรายการวิทยุ

และวันนั้นเอง...วันที่เราไม่เคยรู้เลยว่าประโยคสุดท้ายที่คุยกัน เป็นเพียงแค่ประโยคธรรมดาๆ ไม่สำคัญมากมาย แต่ใครจะรู้ล่ะ?!!

"เทอยุไหน เดี๋ยวเราจะเอาชีทสุขศึกษาไปให้ ปริ้นให้เสร็จแล้ว"
"อยู่สถานีอ่า จัดรายการยุ จะเข้ามาป่าว ขอบใจนะ"
"งั้นเราเอาไปฝากไว้กับแป้งละกันน กินไรยัง? "
"ได้ๆ ...เราไม่หิวอ่ะ"
"ค้าบบบบบบ"

- หนึ่งทุ่มกว่าๆ -

,,,เราก็พบว่าเทอ,,,จากเราไปไกลแล้ว,,,
อุบัติเหตุคราวนั้น พรากชีวิตนายจากเราไปตลอดกาล
แล้วสิ่งที่นายรอล่ะ ทำไมนายถึงไม่อยู่ถึงวันนั้น
วันที่นายจะได้ยินคำตอบ

-- " เรารักนายนะ และอยากใช้ชีวิตกับนายตลอดไป " --
คำพูดที่ไม่เคยจะได้พูดกับเจ้าตัวอีกเลย
เพราะคิดว่าเรายังจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันอีกนาน

จงพูดในสิ่งที่ใจรู้สึก 
จงทำดีกับกับคนที่ดีกับคุณ
หากคิดว่ามีโอกาสแล้ว ก็พูดมันไปเถอะ
ก่อนจะสายเกินไป,,,
เพราะชีวิตมันเปราะบางเกินกว่าจะเก็บรักษามันไว้กับตัวเอง 
ใครจะรู้ล่ะ?!!!