เคยคิดมั้ยว่า คนเราจะสามารถเศร้าที่สุดได้แค่ไหน แค่ไหนถึงเรียกว่านี่แหละเศร้าที่สุดแล้ว
คงไม่เศร้าไปกว่านี้แล้ว...ตอบยากเนาะ
แต่รู้ว่า ห้วงแห่งความเศร้ามันช่างหดหู่
มันช่างอ้างว้างเสียจริง 
คิดหาหนทางออกจากห้วงแห่งความเศร้า
ออกไปเจอเสียงแห่งความอบอุ่น สดชื่น
เสียงคำปลอบโยนโดยไร้เงื่อนไข อ้อมกอดอันละมุน โหยหาที่ที่ปลอดภัยต่อหัวใจ 
เออ ความเศร้านี่มันช่างโหดร้ายเสียจริง
อะไรก็ตามที่ดีต่อหัวใจ...คงเป็นเสมือน
ยาต่อต้านความเศร้า...
เวลานี้ ฉันขออะไรก็ได้ที่ดีต่อหัวใจ

ความเศร้าจะได้เดินจากฉันไปเสียที ฉันเหนื่อยหัวใจที่จะต้องอยู่กับความเศร้าแล้ว

---