ความรักทำให้เรามีพลัง
ในทางกลับกันก็ทำให้เราหมดสิ้นเรี่ยวแรง 
 ไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ไง
จุดที่ว่า
"เราคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว"

การมีรักที่ไม่มีทางสมหวัง
รักคนที่ไม่มีทางจะยอมรับเรา
มันแบบ.. โคตรน่าสงสารเลยอ่ะ
มันมีแต่เศร้า กับเศร้านะ
แบบทำอะไรไม่ได้ ไม่มีสิทธิ
ได้แค่ยืนดูเขารักคนอื่น มีความสุขกับคนอื่น 
ฮืออออ...

เคยหักดิบตัวเองแบบ "หนี" ก็แล้วนะ
แต่สุดท้าย มันก็แพ้ใจตัวเองอยู่ดี
แค่เขากลับมา ก็กระดิกหาง อ้าแขนรอล่ะ

แม้กระทั่งลองพยายามเปิดใจรับรักคนอื่นบ้าง
แต่สุดท้าย.. ก็ไปได้ไม่กี่น้ำ
เบื่อ รำคาญ แล้วเลิกลากันไป (แค่ช่วงเวลาสั้นๆ)
น่าสงสารไหมล่ะ
แล้วแบบนี้ จะรักใครได้อีก

แม้กระทั่งตอนนี้
คิดว่าเจอแล้วนะ คนที่เราจะไม่เบื่อเขา รำคาญเขา
คนที่อยากให้อยู่ด้วยในทุกๆที่ที่เราไป
แต่..
ทุกครั้งที่รู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกอีกแบบก็จะวิ่งปี๊ดแทรกขึ้นมา
คือ ... "รู้สึกผิด"

รู้สึกผิด... ถ้าเราจะเดินทางไปไหนกับเขา ยังที่ที่เคยมีเธอ
รู้สึกผิด... ถ้าเราจะใช้มือที่เคยเดินจับมือเธอ ไปจับมือเขา
รู้สึกผิดมากที่สุด... ถ้าเราจะรักเขา มากกว่าหรือแทนที่เธอ
 
เป็นคนที่รักเดียวใจเดียว มันดีมากๆเลยนะ
แต่.. วันนี้รู้สึกสงสารตัวเองอ่ะ
อยากเกิดเป็นคนหลายใจ


-หน้ากลม-
กับวันบ่นๆ