ไม่รู้ว่าเพราะลมตะวันตกเฉียงใต้พัดแรงเกินไป
หรือเพราะลมตะวันออกเฉียงเหนือตีย้อน
แต่ไม่ว่าเพราะลมอะไร
ผมก็อยากจะขอบคุณ
ที่อย่างน้อยก็ทำให้นกอพยพอย่างผม
ได้มีโอกาส(อันสมเหตุสมผล)ที่จะหนีงาน
แล้วบินกลับรังเสียบ้าง

ผมไม่เคยคิดว่าผมจะคิดถึงที่นี่ได้ขนาดนี้
จนเมื่อผมมาถึงนั่นแหละ

เมืองใหญ่หล่อหลอมให้หัวใจของผมกล้าแกร่งขึ้น
ทว่าขณะเดียวกันหัวใจของผม
ก็เฉยชากับสิ่งรอบตัวมากขึ้นเช่นกัน
ปีกของผมใหญ่ และแข็งแรงขึ้นกว่าเก่ามาก

ผมพบว่าเมื่อผมกลับมา
ผมบินได้เร็วกว่านกที่นี่พอสมควร
เมืองใหญ่ทำให้ผมเกลียดความช้าและการรอคอย

แต่แปลกดี
นกที่นี่บินช้า
แต่ก็ไม่เคยทำให้ผมต้องรอ

ที่นี่
ผมมีโอกาสได้พบเจอเพื่อนเก่า
ที่บางที ผมก็ลืมเลือนการมีอยู่ของพวกเขา
บึงน้ำกว้างใหญ่ยังใจดีให้ผมลงไปเล่น
ลมจากภูเขายังคงพยุงใต้ปีกผมให้ร่อนไปได้อย่างใจนึก

นกอพยพอย่างผม
หวังเพียงอย่างเดียวว่า
สักวันหนึ่ง
ผมคงจะสามารถหาคาคบของต้นไม้สักต้น
ในอ้อมกอดของภูเขานี้
ที่่มั่นคง ปลอดภัยเพียงพอ

แค่ไหนน่ะหรือ

ก็คงเพียงพอที่จะทำให้
สถานะนกอพยพนี้…สิ้นสุดลงจริงๆเสียที